Onweer. Ik hou ervan. En ik ben er bang van. De dreiging die van te voren in de grimmige lucht hangt. Het oplopen van de spanning. Ik voel het in iedere cel van mijn lichaam. In gedachten zie ik Zeus in zijn wolkenkoets met vier vurige paarden door het luchtruim suizen. Met zijn knots slaat hij op het onrustige wolkendek zodat de bliksemschichten als vuurflitsen naar de aarde schieten. Het is een oogverblindend schouwspel. Dan de oerknallen die over het mensdom worden losgelaten. De trillingen van de donderslagen doen mijn zenuwstelsel trillen tot het uiterste. Uiteindelijk verlost het ruisen van de regen mijn innerlijke spanning. Ik geniet van de regendruppels die langs de ruiten stromen. Ik zou ze willen drinken. Met mijn tong over het glas glijden, proeven van dat verlossende hemelwater. Zodra het natuurgeweld mindert, ga ik naar buiten. De geur na een onweersbui. Niet te beschrijven. Ik word er dronken van. Dit stukje schreef ik één ruk in enkele minuten. Ik heb geen moeite met de spelling. Er zitten misschien fouten in. De spanning van het onweer kwam wel ook in mijn lijf binnen. Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik werd heel zenuwachtig. Meestal schrijf ik alle stukjes in één ruk, maar dan veel bedachtzamer en achteraf probeer ik de tekst bij te schaven. Nu dus niet.