Vanmorgen val ik om vijf uur uit bed zoals ik al weken doe en plaats de aankondiging dat mijn Jitzak verschijnt. In een mum van tijd heb ik de meest heerlijke reacties, mijn haar nog op zolder, onopgemaakt. Ik flits heen en weer tussen mijn vertaling van 15 000 woorden over mozende door Europa trekkende zigeuners en Facebook waar ik ontroerd raak, lach, bemin, antwoord en ga dan terug naar Roma-namen waar ik naar staar omdat ik ze niet blindelings kan schrijven en hop ga ik weer terug naar Facebook waar ik me losbabbel in persoonlijke berichten terwijl de deadline van de Roma’s mij toegrauwt. In mijn agenda staat dat ik een afspraak met mijn geliefde Hervé heb, mijn kapper, die zegt dat ik voor mijn ‘troisième bébé’ er netjes uit moet zien en zonnestraaltjes in mijn haren doet, mij dan wegzet in de tuin met groene thee waar de zon ze erin brandt en ik via WhatsApp babbel met een schrijfster die aan rukwinden onderhevig is en ik thuiskom en weer verdrink in prachtige berichten terwijl ik weet dat ik eten moet maar ik doe er een glas whiskey in, een schrijfster waardig. ;)