#151 – Complexe cirkels

De lucht stoof langs hem. Zijn smokingjasje klapperde. Hij herinnerde zich dat hij een drone kreeg van zijn vader. Daarmee begon zijn jarenlange passie. Hij wou dat hij kon zien; bij nader inzien liever niet: hij had het al gezien en zou een tijdlus veroorzaken. Hij voelde dat hij steeds sneller viel. Niemand wist wie het cadeau voor de jubilaris achterliet. Het was weer eens wat anders dan een gouden horloge. Hij probeerde alles altijd gelijk uit. Hij koos een tijdstip precies vijfendertig jaar geleden en ging midden op de ronde plaat staan, zoals aangegeven was op de gebruiksaanwijzing van de tijdmachine. Hij kwam op een ruimteschip terecht. Zijn foto’s had hij altijd bij zich. Nu was zijn kans. Het interesseerde de reptielachtige wezens niets. Hij toonde foto’s van ingewikkelde patronen. Prachtige constellaties van verschillende groottes, met bogen die de cirkels verbonden tot regelmatige structuren: ze werden volledig genegeerd. Alleen de foto van een graancirkel van het zonnestelsel, met de zon en de planeten in hun elliptische banen, trok de aandacht van de geschubde wezens. Ze wezen met hun flexibele vingers en keken ernaar met hun bolle kameleonogen. Daarna keken ze naar hem. Hij gaf ze de coördinaten van zijn vaders land. Daar was koren genoeg. Hij ging in de luchtsluis kijken hoe ze met hun hyperdrive-motoren graancirkels maakten als ze de onmetelijke ruimte inschoten. Door de dikke ramen zag hij rechthoekige vormen, palen, balken en richels van het ruimteschip. Het was een wanordelijk, asymmetrisch schip; geen mooie ronde schotel. Iemand bond hem een blinddoek voor. Hij hoorde dat een deur achter hem dicht schoof. Sissend en fluitend opende de deur vóór hem. Bij het uitproberen van zijn nieuwe drone met ingebouwde camera ziet de boerenzoon een lijk in het korenveld. De dode man is gekleed in een smoking en hij is geblinddoekt. Rondom het lijk staat al het koren nog overeind, er leidt geen spoor van platgetrapte halmen naartoe.