#151 Verlaten

‘Kom, laten we gaan zitten,’ hoor ik haar fluisteren. We zijn aan het feestgedruis ontsnapt. ‘Hier kwam ik vaak,’ vervolgt ze zittend, ‘wanneer de nachten warmer werden en ik mijn vader weer eens ontvluchtte.’ ‘Ik ben blij dat we weg zijn,’ antwoord ik. Ze leunt tegen me aan. ‘Misschien hadden we niet moeten komen,’ verzucht ze, ‘ik heb ze al jaren niet gezien.’ ‘Wegblijven van je broertjes bruiloft kan toch niet?’ ‘Arme, je kende ook nog eens niemand.’ Ik sla mijn arm om haar heen. Ik voel de warmte van haar huid door de jurk heen. Voorzichtig verplaats ik mijn hand richting haar borst. Haar lippen zoeken op de tast mijn mond, dan duwt ze me omver. Ze plaatst haar knieën aan weerszijden van mijn heupen. Voorzichtig trekt ze de losgeraakte sjerp door de lussen van haar jurk. Ze buigt langzaam voorover, haar armen naar voren, de sjerp tussen haar handen. Het idee dat ik bij voldoende licht een prachtige inkijk zou hebben, windt me al op. ‘Wat doe je?’ ‘Ondeugend,’ giechelt ze. Ik ruik haar lichaam terwijl ze mijn ogen afdekt. Haar handen bewegen langzaam over mijn bovenlijf naar beneden. Na een eeuwigheid geeft ze eindelijk ruimte aan wat al veel te lang opgesloten zat. Ze gaat languit op me liggen. ‘Kom,’ zegt ze terwijl zij zich van me af laat rollen en mij bovenop haar trekt. Door de blinddoek lijk ik alles intenser te ervaren. Te voelen, te horen. Voetstappen. ‘Wat spoken jullie hier uit!’ ‘Papa!’ Nog voor ik de blinddoek af kan trekken voel ik een scherpe pijn op mijn achterhoofd. Ik tuimel langs haar heen in de nog jonge tarwe. ‘Aankleden en meekomen! Ik had je jaren geleden al op moeten sluiten!’ Terwijl ze verdwijnen, lijkt het of ik de halmen rondom me kan horen groeien.