# 151 Nimfoma

Nimfoma Samen met zijn ouders, opa Freek en oma Sientje leefde de boerenzoon op een monumentale hoeve. Met opa Freek had hij een speciale band; die vertelde prachtige verhalen. Ook deze avond, de avond voor zijn verjaardag, zat opa aan zijn bed. ‘Opa, vertel nog eens dat verhaal over de bosnimf?’ vroeg hij terwijl hij zijn tablet weglegde. Van plezier over wat ging komen wiebelde hij vrolijk met zijn voeten. Opa vertelde: ‘Als Asmodilia lachte, begonnen de vogels te zingen. Wanneer ze sliep, temperden de sterren hun licht. Waar ze liep maakte de natuur een eerbiedige buiging. Ze was zoals haar naam klonk: As-mo-di-li-aaa’ zwijmelde opa Freek. ‘Vaak zweefde ze rond op onze boerderij en soms, op speciale gelegenheden, verliet ze het bos om met de dorpelingen te feesten. In de loop der tijd begonnen rondom haar langzaam dingen te verdwijnen. Eerst kleine dingen. Een ring van je overgrootvader, de mooiste jurk van jouw overgrootmoeder, later een stier uit het weiland. Toen ik met oma trouwde gaven we een heel chique feest op de hoeve. Iedereen die we kenden was uitgenodigd, ook mensen die we eigenlijk niet zo mochten als Boris van hier verderop, die uitgetrokken bosmussensnavels om zijn nek droeg. Onderdeel van het feest was blindemannetje. Boris was aan de beurt en Asmodilia draaide hem in het rond. Plotseling was daar een dikke geelgroengekleurde rookwolk en een hard knallend geluid. Nadat de rook was opgetrokken, was Boris weg. Niemand heeft hem ooit nog gezien. Negen maanden voor jouw geboorte verdween er een baby uit het dorp hier verderop. Sindsdien is het rustig rondom de mysterieuze verdwijningen. Morgen ben je dertien jaar, zo lang heb ik gewacht om je dit te vertellen: Die bosnimf jongen, dat is jouw oma Sientje.’ De boerenzoon schaterde van het lachen, die gekke opa toch…