'Niet verder naar links schuifelen Bob, nee óók niet schuin naar voren! Voel je de koude lucht niet dichterbij komen? Gebruik je hoofd man. Als je over de rand dondert dan ben je voorgoed verloren'. Maar ik verstapte me. De kou greep me bij mijn lurven. En er was iemand die me aan mijn vlinderdasje omhoog trok. Dat duurde maar heel even. Onderweg hoorde ik vliegtuigen en vogels en stille wolken. Soms dacht ik dat ik op een schapenvachtje zweefde. Een andere keer voelde ik me razendsnel naar beneden schieten dat ik me verbeeldde een vallende ster te zijn. Laat Bob maar schuiven met zijn sterallures. Hij is er tenminste op gekleed. 'Ik ga hem even uitproberen boven het land! Wil jij voor deze ene keer de koeien doen? Je bent de beste. Misschien zie ik jou en Bertha-vierenzestig straks ook wel door dit ding'. Makkelijk in gebruik zo'n drone, dat had ik niet verwacht. Een apart geval evengoed. Nooit gedacht dat ik als zeventigjarige op m'n verjaardag zo opgewonden zou kunnen zijn door een kado alsof het mijn eerste fiets was. Hé wat is dat? Die theedoek herken ik. Wat moet die man daar nou mee om z'n hoofd? Zulke had mijn oma vroeger maar die zijn allang niet meer verkrijgbaar. Weet je wat? Ik haal hem eraf. Wat zal ze opkijken straks! Bob knippert met zijn ogen. En hij kijkt hem aan. The man with the child in his eyes.