‘Gooi me niet uit dit klote-vliegtuig, Marcellus! Doe het niet!’ Als ootmoedigheid een stem heeft, dan klinkt het vast zoals Vincent nu, bedenk ik. Geblinddoekt en met handen op de rug, zoekt hij een uitweg uit deze situatie, als een bange wezel die telkens opnieuw tegen zijn kooi springt. Weinigen blijven onberoerd bij het bereiken van hun eindigheid, zelfs Vincent niet. ‘Door jouw schuld was ik bijna mijn Mia kwijt, Vincent. Dat weet je.’ Marcellus zegt het zakelijk. Ik had Vincent nog zo gewaarschuwd: ‘Je moet het lot niet tarten, Vince. Op date met Mia? Dat is godverdomme het lot tarten.’ ‘Ze had een overdosis, Marcellus. Ik heb godverdomme haar leven gered!’ ‘Het was jouw coke, Vincent.’ ‘Godverdomme niet!’ ‘De coke zat in jouw jas. Dat maakt jou verantwoordelijk!’ ‘Ik had de coke net gekocht. Wist ik godverdomme veel!’ ‘Wat denk jij, Jules? Is Vincent verantwoordelijk voor de coke in zijn jas?’ Marcellus kijkt me met bloeddoorlopen ogen aan. Het antwoord is niet vrijblijvend, ik kan alleen maar bevestigen wat Marcellus wil horen. Ik draai mijn hoofd, ook al kan Vincent me niet in de ogen kijken. Marcellus schreeuwt me toe. ‘Open de deur, Jules!’ De ijskoude wind brengt me uit evenwicht, en even komt mijn eigen eindigheid een stuk dichterbij. Het lot moet je niet tarten, denk ik weer, en zet vlug een stap achteruit. Marcellus duwt Vincent tot bij de deur, en houdt een pistool tegen zijn achterhoofd. Bange wezels maken rare sprongen, dan kan je niet voorzichtig genoeg zijn. ‘Jules!’ roept Vincent. ‘Doe Amsterdam de groeten wil je!’ ‘Doe ik, Vince. Doe ik.’ Ik glimlach, naar mijn schoenen. Vincent recht zijn schouders. ‘Zeg Mia dat het me spijt.’ ‘Een goede vlucht, vriend,’ zegt Marcellus wezenloos. Ik berust met gesloten ogen. Donkere dagen als deze, behoeven geen licht.