# 150 - Dark side of the Moon

Het was weer zover. Het stak regelmatig de kop op maar ze kon er niets tegen doen; dit was nu eenmaal ook wie ze was.Met een verongelijkt gezicht keek ze naar haar mooie zus en barstte bijna van jaloezie. Kijk haar nou toch, dacht ze afgunstig. Zó kleurrijk, zó vol leven! Ze wist dat het haar lotsbestemming was: in de schaduw van haar zus leven, altijd minder aantrekkingskracht hebbend. Ja, oké, er was wel eens iemand bij haar op bezoek gekomen maar vergeleken met haar zus stelde dat niets voor. Door haar ideale eigenschappen en die aantrekkingskracht was Aarde echt nooit alleen. Zij, daarentegen, Maan, was de grijze muis van de familie en stond altijd in de schaduw van "die twee". Verbitterd richtte ze haar aandacht nu op de andere zus. Altijd het zonnetje in huis! ZIJ was het stralend middelpunt, zij liet altijd haar licht schijnen over alles. Maan kreeg ook een beetje van dat licht op haar gezicht, maar de afstand tussen haar en haar zuster was dusdanig groot dat de stralen hun warmte grotendeels onderweg verloren. Bah, alles draaide altijd om deze zus. Dat was altijd zo geweest. Nee, dan Maan zelf: zij was zelf de draaikont, maar wat kon ze vèrder nog? Eén keer per maand, slechts één enkele nacht, kreeg ze de gelegenheid zich in volle glorie te vertonen aan haar kleurrijke zuster, en de krioelende massa die bij haar woonde. Om vervolgens langzaam weg te kwijnen en dan weer toe te werken naar haar volgende schijnvertoning… Ze zuchtte vanwege haar emoties maar wist dat ze, ondanks haar jaloezie, haar zusters nooit zou verlaten.Ze realiseerde zich echter ineens één ding. Beter dit lot dan wonen naast een zwart gat, dacht ze ironisch. Ze glimlachte even, ondanks alles.