#150 - Echte wolven

De tijd gaat sneller als je slaapt. Dat weet ik wel zeker. Zelfs als ik een lange tijd mijn ogen dicht hou, zie ik elke minuut voorbij tikken. Ik sluip mijn kamer uit, langs de kamer van mama en papa. De deur staat op een kier, het gesnurk van papa vult het hele huis. Het maanlicht dat door het kleine raam naar binnen valt vergezelt me langs krakende treden naar beneden. Er brandt licht in de keuken, de waterketel fluit een warme toon. ‘Kan je ook niet slapen?’ Mama schrikt op als ze mijn stem hoort. ‘Lupa, wat doe jij hier?’ Ik zeg niets en sla mijn armen om haar heen. ‘Kom,’ zegt ze. ‘We gaan naar buiten.’ Ze neemt me onmiddellijk bij de arm. ‘Het is volle maan.’ Ze wijst naar de donkere hemel boven ons. ‘Laten we eens gek doen.’ ‘Wat dan?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Deze nacht zijn wij de wolven.’ Ze vouwt haar handen rond haar mond en roept: ‘A-oew, A-oew’ Mijn mama doet als een wolf, ik kijk haar geamuseerd aan. ‘Nu jij,’ zegt ze bemoedigend. Ik zeg aarzelend: ‘A-oew.’ ‘Kijk naar de maan, Lupa! Je moet loslaten.’ Ze doet nogmaals voor hoe het moet. Ik zet me schrap en roep driemaal, luidkeels: ‘A-oew’. ‘Ja goed zo Lupa. Nu samen.’ We huilen als echte wolven in de nacht, mijn mama en ik, tot boven ons het raam openzwaait en papa zijn hoofd naar buiten steekt. Hij kijkt ons met verstomming aan. ‘Waar zijn jullie in godsnaam mee bezig?’ ‘We zijn wolven,’ antwoord ik. ‘Volle maan,’ roept mama. ‘En dan? Ik wil slapen!’ Mama trekt haar schouders op en knipoogt. ‘Papa begrijpt niets van volle maan.’ Ik laat me gewillig optillen en val, vrijgemaakt, in diepe slaap nog voor we op mijn kamer zijn.