Terug van het gemeentehuis, fiets parkeren aan de overkant van het ziekenhuis en door de draaideur. Wacht, ik doe een extra rondje. Klopt, ik ben bang en bibberig. Ik ben vanaf nu vader. VADER. En ik heb geen idee. Wat moet ik doen met zo'n baby? Natuurlijk heb ik haar aangegeven. Belinda Carla. Een BC'tje net als d'r moeder en ik: een 1-2tje. Romantiek in een portiek. Ik lieg niet. En hup daar ging 9 maanden van feesten en helemaal losgaan naar de maan. Of ik klaag? Mij hoor je niet! Ik loop door de gang van 3B. Er komt een verpleegkundige naar me toe. Of ik even mee wil komen. Er is sprake van een vergissing. U weet wel, als de maan verkeerd staat... Gevoel van uitzettende haren op mijn armen. Van uitpuilende spieren in mijn borstkas. En er welt een geluid in mij op...Ik brul, ik kan het niet helpen en ik hoor haar, ik herken háár, zij schreeuwt nog harder. En ik wil maar een ding en dat is haar vastpakken, in mijn handen houden, die 4 pond met kusjes bedelven... Dan zie ik de maan knipogen en ik realiseer me dat ik te traag ben. De moeder opent haar baarmoeder en propt BC er in. Ik denk dat ik morgen ga vissen. Vandaag happen ze toch niet.