#150 Vollemaansgezicht

Jolanda bekeek haar man eens goed. Hij zat tegenover haar in een tuinstoeltje, een gammel geval waarvan je je afvroeg hoe lang het zijn bezitter zou houden. Kees nam het er eens lekker van. Behalve een korte broek en slippers had hij niets aan. Zijn witte benen waren wijd gespreid in een vergeefse poging nog een zuchtje wind te vangen. In zijn hand hield hij het vijfde blik bier van deze avond. Waarschijnlijk stonden zijn ogen daardoor zo lodderig, of misschien was dat tegenwoordig altijd wel zo. Zijn buik zou als bijzettafeltje kunnen dienen, ware het niet dat het oppervlak door het zweet te glibberig was om er echt iets op te zetten. Tot slot bestudeerde ze zijn gezicht. Een vollemaansgezicht was het, rond, pafferig en bleek. Toen ze opstond en zei dat ze even ging wandelen, reageerde hij nauwelijks. Het strand was niet ver van de caravan. Jolanda ging daar wel vaker wandelen tijdens deze vakantie, maar zelden zo laat op de avond. Aan de hemel stond een supermaan, surrealistisch groot, als was zij de metgezel van een planeet in een sciencefictionfilm. Haar gerimpelde reflectie op het zeeoppervlak bleef steeds zachtjes bewegen. Jolanda ging zitten in het zand en staarde. Het strand en de sporadische wandelaars verdwenen uit haar gezichtsveld. Kees lag al te slapen met zijn mond open. Jolanda glimlachte even. Ze voelde zich tien centimeter langer dan eerder op de avond. Naakt ging ze naast Kees liggen. Morgen zou zij hem wakkerschudden en helpen weer zichzelf te worden, morgen zou zij hun beider levens weer op het goede spoor zetten. Vol liefde streek ze over zijn gezicht. Deze volle maan was bijna voorbij.