# 150 Talent laat zich horen

‘Je beseft toch dat jouw idee me bloed, zweet en tranen heeft gekost?’ Ik wrijf in mijn hals. De meeste puntjes zijn al verdwenen, andere helen nog. ‘Lieverd, als je dat niet voor mij over hebt, vind ik wel een andere manager.’ Hij bekijkt zich voor de zoveelste keer in de spiegel en haalt met zijn pink een haartje weg. ‘En waarom is dat nodig?’ Ik wijs naar zijn gelaat, dat onder een laag make-up zit. ‘Je houdt geen rekening met je allergie. De volgende dagen zal je plat liggen en vol vlekken zitten. Snikkend. Kreunend. Amechtig klagend. En wie zal je moeten verzorgen? Wie zal je om je heen willen? Niet die Sabine, die je geschminkt heeft. Niet die Britney, met haar omhooggehaalde tieten. Mij wil je. Is altijd geweest, zal altijd zo zijn.’ ‘Wicked Willy.’ Zoals hij mijn naam uitspreekt, val ik stil en voel ik een erectie opkomen. In de spiegel houden zijn ogen de mijne vast. Zijn zwaar opgezette wenkbrauwen en de zwarte mascara maken het me nog lastiger – God verhoede dat ik hem bespring of erger, me te goed doe aan zijn keel. Puntjes kan hij momenteel missen als knoflook. ‘Ik weet het.’ Hij komt in vol ornaat op me af, zijn glitterpak strak op de huid. De zwakke spotjes kunnen hun licht bij hem halen. ‘Maar je krijgt een fikse beloning. En je mag zelf kiezen in welke vorm.’ Ik tuit mijn lippen en doe alsof ik nadenk waarover hij het heeft. ‘Ik heb je door, Willy.’ Hij steekt een vinger in zijn mond en veegt ze af aan mijn wang. Ik grijp naar zijn hand. ‘We praten er nog wel over.’ Ik hou mijn hoofd schuin. ‘Er wordt gejouwd. Het voorprogramma is afgelopen. Aan jou nu.' Ik duw hem de kleedkamer uit, de trap omhoog, de gang door naar buiten. Het gestamp en goedkeurend gejoel van een uitgelaten en waanzinnige menigte wordt luider als hij het podium opgaat. De nacht vult zich met gezang, onderbroken door gejank, gegrol en gehuil. Het broederlijk en zusterlijk publiek brult eenstemmig mee met het refrein. Het volle-maan-lied dendert als een trein onder een onbewogen kaasbol in het afgelegen park. Een publiek van nachtwezens. Daar heb je bloed voor nodig. Veel bloed. Want sommigen willen niet alleen het grote talent zien. Ze wilden ook een hapje van de kleine vis.