‘U weet toch dat Jezus een kind van de maanziekte heeft genezen? Toen hij van de berg afdaalde?’ Ze heeft natuurlijk de medicijnen gezien op het bijzettafeltje. Daar is haar soort op getraind. Ik schuif de koffiemok naar haar toe. ‘Hij is nog lekker warm.’ ‘Jezus zei ‘Brengt hem Mij hier’ en de duivel trad uit het kind en het kind was genezen.’ Mattheüs 17. Voor mij is Jezus echter nooit van die berg afgedaald. Of van het kruis, wat dat aangaat. Maar van maanziektes weet ik alles en op genezing wacht ik allang niet meer. ‘Ik wil u graag wat meer vertellen over Jezus.’ Haar toet glimt in het warme licht van de schemerlamp naast haar stoel. ‘Ogenblik.’ Ik sta op en doe de lamp uit. De serre wordt nu alleen nog maar indirect verlicht door de maan, die net als ik geduldig wacht tot de dunne bewolking is weggetrokken. ‘Ik zie,’ gaat zij verder, ‘dat u medicijnen gebruikt. Sterke medicijnen, tegen epilepsie en zo. Dat is goed, maar ook Jezus kan daarbij helpen. Want Jezus…’ Ze stopt met praten als ik weer opsta en haar onaangeroerde koffiemok pak. ‘Nog een bakkie?’ Op dat moment komt de maan vol en rond achter de wolken vandaan. Ik verstijf, krampende spasmen trekken door mijn lichaam. De koffiemok in mijn hand breekt in stukken. De lauwe Nescafé spat over haar heen en maakt bruine vlekken in haar hooggesloten, wit gesteven blouse. ‘Geeft niet, ik…’ Ik smoor haar woorden door me op haar te laten vallen. Ze heeft stevige borsten, ongetwijfeld nog nooit beroerd door een liefhebbende hand. Tot nu. Als ik mijn vergeelde nagels in haar vasthaak, schuift een dikke wolk voor de volle maan. Zijn werk zit erop, dat van mij begint.