Ze noemde hem haar volle vriend als zij op haar maanovergoten balkonnetje 's nachts keek naar zijn verschijning. 'Hoe is het met je, maan?' vroeg ze en dan antwoordde de maan met wijze woorden die haar lieten snikken. Zoals ze praatte met golven in de zee, zo sprak zij ook met de volle maan. Springvloed was voor haar puur geluk. 'Het gaat niet zo,' zei ze eens en de maan plaatste haar vraag in een ander maanlicht, bescheen het probleem ten volle en zij voelde dat haar geest verhelderde. Zo ging het meestal. Daags voor hij zich vertoonde in de nacht, droeg zij haar ketting en oorbellen met maansteentjes, als een welkom voor zijn komst. Ook dreven dolle driften haar in die dagen vooraf, haar huishoudelijke kant werd opgepoetst en haar sensuele gevoel stond in vlam. De combinatie leidde tot vreemde situaties maar ach, daar zat de maan niet mee en zij ook niet. Haar tranen rolden zouter dan ooit bij het minste en geringste, de melancholie was bijna een gemoedstoestand en de liefde stroomde onrustig in haar als de volle maan verscheen. Iedere maand vond ze dat wel fijn. 'Dag maan,' zei ze op haar balkonnetje de avond erna, tot een volgende keer. En dan zwaaide ze heel even.