#150 Springtij

De weervrouw voorspelde al een zware storm aan het einde van de middag en ook buienradar loog er niet om. Regen sloeg hard tegen de grote ramen, maar het geluid van de gierende en huilende wind overtrof alles. De bomen moesten alle zeilen bijzetten om overeind te blijven tijdens de krachtige windvlagen. Ze hadden nog behoorlijk wat blad en wiegden soms gevaarlijk heen en weer. In haar gedachten zag ze de hoge golven al voor zich. Nog heel even bleef ze staan en dronk haar laatste slok warme thee op. Daarna pakte ze alles wat ze nodig had en deed bij de deur haar regenlaarzen aan. Ze hield van storm, vooral stormen zoals deze. Volle maan, springtij, storm, hoog water, het kwam weer fantastisch samen. Opgewekt en vol enthousiasme liep ze richting de dijk. Het was elke keer weer een verrassing wat ze er zou aantreffen, maar nog nooit had het teleurgesteld. Ze was een buitenmens en maar weinig van haar vrienden uit de stad begrepen dat ze van dit soort weersomstandigheden zo kon genieten. De route naar de dijk was een lange en gure tocht, maar het was halverwege wel gestopt met regenen. Toen ze eenmaal bovenop de dijk stond was ze door het dolle heen. Ook deze keer was het weer de moeite waard. Hoge golven knalden met verwoestende kracht alle kanten op en direct daarachter verscheen de volgende alweer. Er ontstond een bijzonder contrast tussen de kleur van de zee en die van de razendsnel voorbij schietende wolken. Het water stond al hoog aan de dijk, maar ze geloofde in zijn kracht om al het water tegen te houden. Ze bleef staan, sloot haar ogen ademde tevreden de stormachtige wind in en uit. De natuur was prachtig, zelfs op haar heftigste momenten. Ze besloot weer naar huis te gaan toen het wat begon te schemeren. Ze draaide zich nog een laatste keer om naar de zee en zag in datzelfde ogenblik de maan tevoorschijn komen achter de dikke wolken. Het was slechts kort, maar genoeg om te zien dat het een heldere cirkel was.