#150 Wolf Witteman

“Zit het niet te strak?” vroeg Nina Witteman toen ze de gespen van de titanium kettingen dichttrok. “Je weet wat er vannacht gaat gebeuren. Het kan mij niet strak genoeg zijn.” Zei Wolf. Ze knikte, trok alles nog een beetje aan, en liep de trap op, Wolf vastgeketend achterlatend. De geluidsdichte deur viel op slot. Het begon allemaal twee jaar geleden. Wolf viel met zijn dronken kop uit zijn vissersbootje, midden in een storm. Het einde leek nabij, ware het niet dat hij werd gered door een nimf. Toen ze hem eenmaal aan wal had getrokken, sneed ze de binnenkant van haar wang open met een nogal vieze vingernagel, en verraste ze hem met een wel erg bloederige kus. En daar lag hij, met een mond vol metalig smakend bloed, kijkend naar de volle maan. Sindsdien heeft hij last van zijn maandelijkse probleempje. Inmiddels waren de uren voorbij aan het trekken. Vanuit de huiskamer hoorde hij de themamuziek van GTST, de nieuwste aflevering van Flikken Maastricht, en deelnemers aan The Voice. Het begon te komen: de hevige pijnscheuten in zijn rug, zijn verstijvende vingers, en zijn tanden die opeens hele scherpe puntjes kregen. Toen begon de transformatie pas echt: zijn onnatuurlijk uitrekkende ruggengraat, die hem meteen veertig centimeter langer maakte, de dikke haren die zijn hele lichaam begonnen te bedekken, en het intens pijnlijke vervormen van zijn schedel. Zijn menselijke intelligentie en rationaliteit werd overgenomen door puur dierlijk instinct. Hij huilde, een dierlijk geluid dat uitmondde in een diepe grom die hem deed klinken als de zanger van een Death Metal band. Zijn zintuigen werden aangescherpt. Hij rook Nina’s menstruatiebloed door de geluidsdichte deur. Die geur werkte als de clichématige rode lap voor de stier… Hij trok de kettingen van de muur af, en snelde grommend de deur tegemoet.