De zon schijnt na dagen van uitzichtloos grijs. Uit het niets voel ik woede opkomen. Voor mijn ogen hangt een grauwsluier waar ik niet doorheen kan kijken. Ik mopper hardop en schop tegen een tas die midden in de woonkamer een plek heeft uitgekozen om mij te irriteren. De tas knalt met schelle klap tegen de verwarming. O ja, mijn moeder heeft twee kopjes van oma voor me bewaard en die had ik in die tas gefrommeld. Als ik de tas openmaak en de scherven zie moet ik huilen. Het komt van diep dus ik haal dramatisch uit en eindig met een belachelijke snik. Ik veeg de tranen met de rug van mijn hand weg. Wat een aanstellerij. Het lucht wel lekker op. Mijn hoofdpijn krijgt een oplazer van de voordeurbel. Nog meer woede. Ik negeer de indringer. Mijn telefoon geeft met een subtielere toon aan dat er Whatsapp berichten zijn. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn humeur. De buurvrouw heeft een vreemde auto door de straat zien rijden. Een vriendin stuurt vreselijke filmpjes van haar kinderen door. Een agendaherinnering blokkeert het onzinberichtje en dan snap ik het. Elke keer weer laat ik me verrassen door die ellendige menstruaties. Voor het zo ver is zijn er allerlei signalen maar ik zie op die dag geen verband. Het is een oorlog zonder bloed. Soms ben ik de rest van maand bezig om de schade te herstellen. Mijn telefoon had uitkomst moeten bieden maar begrijpt mijn schema niet. De rest van de dag weet ik me in te houden en vredesonderhandelingen zijn daarmee voorkomen. Voordat ik de gordijnen dichttrek diezelfde avond, kijk ik nog even uit het raam en zie ik een volle maan. Ik noteer op het schrijfblokje naast mijn bed: maankalender app opzoeken.