# 149 Achter de rits (niet helemaal volgens weekopdracht en met overtreding vd woordlimiet)

‘Je moet me helpen, Désiree.’ Nahijgend van het traplopen, wijs ik hulpeloos naar de rits. De glans in haar ogen ontgaat me niet. ‘Hm. Zit best strak.’ Ze stapt heupwiegend op me af, haar handen gretig naar voren gestoken. Ik zucht als ze haar handen op de stof legt. ‘Jemig. Hoe dik is jouw spul wel?’ ‘Tot mijn tevredenheid. Jij bent de enige die er iets mee aankan.' Ze stapt achteruit, haar handen in haar zij. ‘Nou heb je me nodig. Waar zijn Soes en Silky? Hebben ze je in de steek gelaten?’ ‘Bij Henk.’ Geërgerd morrel ik aan de sluiting. ‘Hij is opgelaten dat ze hem uit zijn lijden willen verlossen. Toe, Des.’ Mijn smeekbede negerend, trekt ze haar wenkbrauwen op. ‘Een trio. Hij is wel creatief.’ Ze houdt haar hoofd schuin. ‘Weet je, Henk is goed bezig.’ Mijn hoofd schiet omhoog terwijl mijn vingers destructief met de rits omgaan. ‘Vind je?’ ‘Tuurlijk. Zo krijgt ie nooit last van een blokkade. En als Soes het opgeeft, gaat Silky ermee aan de slag.’ Ze trommelt met haar vingers op het tafelblad. ‘Samen zijn Soes en Silky ook heftig. Ik heb hen ooit geobserveerd. Hoe zij in elkaar opgingen, verdamme, ik wilde er deel van uitmaken. Hoe ze elkaar probeerden te overtroeven in woorden en in hun lichaamstaal. Soes rolde haar ogen toen Silky iets buitensporigs voorstelde, maar ging tenslotte akkoord.’ Des slaakt een zucht. Ik denk dat ik het begrijp. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd… hoe creatiever en explosiever de mogelijkheden. ‘Ik beloof je dat ik een volgende keer een van hen vraag. Ze zullen me toch wel willen helpen?’ Des kijkt me bedenkelijk aan. ‘Misschien wel, misschien niet. Je moet nooit nee zeggen, zelfs al levert het niets op. Adem diep in, denk aan het grootse effect dat het kan meebrengen. Je zal ooit wel scoren.’ Ze legt haar vingers op de mijne. ‘Concentreer je.’ Onwillig doe ik wat ze vraagt. De rits hapert, glijdt dan langs de tandjes heen. ‘Voilà, en nu… ‘ Haar hand graaft achter de stof. Haar ogen verwijden als ze ziet wat ze in handen krijgt. ‘Wat een kanjer. Meer dan ik aankan.’ ‘Des, je bent de meest competente persoon die ik ken.’ Ik zie de twijfel in haar ogen, maar het compliment doet haar blozen. ‘Vraag Soes en Silky je te helpen.’ Ze hoort me niet. Het proeflezen van een 600 pagina’s tellend manuscript is begonnen. Mijn blokkades heb ik overwonnen, dankzij Des. De rits van de laptoptas kan ik nu probleemloos sluiten.