wekelijkse schrijfopdracht #148: tijdsdruk Terwijl ik nog bezig ben de vaat weg te ruimen, piept de wasmachine alweer om aandacht. Helemaal vergeten. Red ik dat nog? Kwart over twee. Moet kunnen. Ik priegel met knoopjes. Nu netjes ophangen bespaart straks strijktijd. Maar voordat al die stomme bloesjes hangen is het wel al half drie geweest. Ga ik nog naar de wc? Eerst maar naar boven. “Hee, ben je wakker!” roep ik zo enthousiast mogelijk. Hij kijkt me aan met een peinzende blik, antwoordt: “Nee.” Dat opent wel weer een nieuw perspectief. “Okee. Dan ga ik nog even naar de wc, dan kun jij op gemak wakker worden. Gaan we zo de meiden ophalen.” Haast is aan een onuitgeslapen peuter niet besteed en bovendien is dit vast beter voor mijn blaas. Dat ene minuutje kan er nog wel bij. “Probeer jij ook nog even een plas.” “Nee.” “Ja, dat hoort erbij. Onderweg kan het niet.” “Komt niks.” Okee, dat gaat lekker snel. Volgende keer proberen we het wel weer wat langer. “Kom naar beneden.” “Nee.” “Zal ik je dragen?” “Mama jou dragen.” Mooi, dat gaat ook sneller dan zelf de trap aflopen. “Even je schoenen aan.” “Nee.” “Natuurlijk wel. Je gaat toch niet op je sokken naar buiten.” “Nee. Ik wil. Zelf doen.” Dat duurt te lang. Snel uit zijn handen pakken? Nee. Een onuitgeslapen peuter tegen zijn zin schoenen aantrekken duurt waarschijnlijk nog langer. “Okee. Heel goed. Mama zal een beetje helpen. Ja. Een klein beetje maar. Goed gedaan, hoor. Daar gaan we. Nu. Kom. Kom nu. We gaan. Ik zal je dragen.” Daar gaan we. Vijf voor drie. Dat wordt flink doortrappen, dan red ik het misschien nog net. Ik sla de weg naar school in. Knalharde tegenwind.