#148 - Een minuut

‘Hee snol, ik ga even. Zaken.’ Ricardo knijpt hard in mijn tepel en dan is hij weg. Bij de voordeur hoor ik hem Paul toeroepen: ‘Zorg goed voor mijn goudmijntje!’ Nu moet het gebeuren, ik heb honderd euro en mijn ID in mijn spijkerbroek verborgen kunnen houden en zaken betekent dat hij zo’n twee uur weg is. Paul sloft de slaapkamer binnen en kleedt zich uit. Zoals altijd als Ricardo weg is, moet hij ook even. Ik laat hem maar. Wat maakt het nog uit en dan heb ik ook geen gezeik. Bovendien is hij altijd zo klaar waarna hij in slaap stort. Maar vandaag is hij anders. Ruw, veeleisend en helemaal niet snel. En ik bedenk me dat ze nieuwe speed hebben die volgens hen helemaal kikken was. Shit! Juist vandaag! Ik kijk stiekem op de klok. Ricardo is al bijna een uur weg en Paul lijkt nog lang niet klaar. Ik haal alles uit de kast. En eindelijk, een half uur later stort hij tevreden neer. Ik blijf nog vijf minuten liggen tot hij diep snurkt. Snel glip ik uit bed en schiet in mijn kleren. Een douche durf ik niet te nemen. Ricardo is nu een uur en drie kwartier weg. Ik kan het nog redden. Nee, ik ga het redden! Ik pak mijn gympjes en doe de buitendeur zachtjes open. Ik spits mijn oren. Paul snurkt door. De lift is weer stuk. Gelukkig wonen we maar vijf hoog. Ik glip in mijn gympjes. Nog tien minuten. Een paar minuten later neem ik de laatste trap. De buitendeur van de flat gaat open. Een bekend petje met vertrouwde schouders stapt naar binnen. Ik verstijf. Een minuut. Dan draai ik mij om. Vanuit mijn ooghoek zie ik hem opkijken.