Misschien was haar geest verzuurd in de laatste jaren, ik durf het niet te zeggen. Zin in de zomer had ze niet. Haar zin in het leven vatte ze elke keer kort samen met de woorden,”voor mij hoeft het niet meer.” Het maakte mij soms moedeloos. ‘Anna, 21 juni is de langste dag, de zomer begint en de zon bereikt het allernoordelijkste puntje van de aarde,’ zeg ik, ‘ik ga die dag naar Schiermonnikoog, daar is de dag nog langer, we vieren het zonnewende feest.’ Ze kijkt mij aan alsof ze het in Keulen hoort donderen. ’ Verschrikkelijk, hoe lang is die dag dan,’ vraagt ze pissig, ‘ wat voor dag is het eigenlijk?’ ‘Het is een woensdag en hoeveel langer dat weet ik ook niet precies, geen uren in ieder geval,’ zeg ik geïrriteerd. ‘Ga je als elfje in de duinen huppelen, of zoiets,’ zegt ze cynisch en ik zie zowaar een groef in haar gezicht in een vage lachrimpel veranderen. Van beledigen lijkt ze nog het meest te genieten. ‘Ach kind toch, een zonnewende feest, doe wat nuttigs. In ieder geval wordt het weer snel herfst. Ik hoop toch echt dat ik de winter niet haal en neerval als een dood blad, het liefst in de herfst, dan hebben ze mooie bloemen voor op de kist.’ Ik slaak een zucht en sta op. ‘Ja, ga maar weer, lekker de zonnegroet doen en al die flauwekul vieren. En mij laat je weer alleen. Veel plezier bij dat zonnewenden. Vergeet je zonnebrand niet, kind. Voor mij hoeft het niet meer, hoor je!’