Door de gangen slenterend van school, vult mijn gehoor zich met geschreeuw en geblèr. Drukte om mij heen, tegen mij aan, terwijl iedereen zijn eigen stem graag te gehoren brengt. Nog maar 2 jaar, tel ik af, terwijl er nog een tas tegen mij word gesmeten. Nog 2 jaar en dan ben ik af van deze school, gevuld met die kleine kinderen die zich al volwassen vinden. Zich zogenaamd volwassen kleden, maar ik ken ze niet, volwassen die zulke kledij dragen. Zulke troep op hun gezicht smeren en eigenlijk ook spreken. Ben ik nou zo oud, of zijn zij nou zo jong, gaat er door mijn gedachtes heen terwijl de docent, duidelijk worstelend om boven de arrogantie van de anderen wezens die dit lokaal bezetten uit te komen, de lesstof probeert uit te leggen. Uit mijn eigen overweging en duidelijk wens om zo'n goed mogelijke educatie binnen te krijgen, ben ik voorin gaan zitten bij al mijn lessen. Door middel van observaties ben ik erachter gekomen dat als je al bij de tweede rij gaat zitten, je door die kinderen voor je in de klas, geen enkel woord al kan horen van de docent. Nu nog hoor ik ze praten achter me, maar is de focus beter naar de docent. Het is niet ongebruikelijk, dat ik ze hoor praten achter mij, dat gebeurd altijd wel, kleuters. Ze vinden zichzelf uitmuntend, geweldig, de perfecte belichaming van een scholier, terwijl ze de jaren die ze nu kunnen gebruiken voor leren, weggooien. Zucht.