‘Zo, zit netjes recht en eet je bordje leeg.’ Mira gaf haar kind een tik op haar hoofd. Het kind viel van de stoel, de lepel stuiterde onder de tafel. Onbewogen zette Mira het kind terug en duwde de lepel vastbesloten in het gesloten knuistje. ‘Eten, niet teurzelen! Kom op, mama moet nog naar de winkel!’ Poeslief vervolgde ze: ‘En als je zoet bent, krijg je na het eten een tessertje, oké? Wil je choclade? Of liever een écht snoepje uit de grote doos in de kast? Mama zegt dat alle flinke kindjes er één mogen, dus jij ook, maar dan moet je nu je bordje leegeten.’ Mira nam de lepel uit het knuistje. ‘Ik zal je helpen. Voor mama een hap, voor jou een hap. En nu weer voor mij en dan voor jou. Ziezo, het is op, ik ga een snoepje halen voor jou!’ Mira rende naar de keuken, nam de kruk en klom er voorzichtig op. Ze kroop op het aanrecht en opende de kastdeur. ‘Mira, wat doe jij in hemelsnaam op het aanrecht? Kom daar onmiddellijk af! Straks bezeer je je nog.’ Mama keek haar boos aan. ‘Wilde je een snoepje nemen? Maar je moet nog eten!’ Zuchtend tilde ze Mira op, zette haar in haar eetstoel en maakte het riempje vast. ‘Zo juffrouw, jij wacht hier maar, ik ga je broertje roepen voor het eten. En je gaat flink je bordje leegeten, want alleen flinke kindjes krijgen een snoepje als dessert.’