Ik kijk vanuit mijn open zolderraam naar de volle maan, die intussen boven de hoge bomen uit klimt. Op de achtergrond speelt 'Space Oddity' van Bowie. Mijn hoofd rust tegen het kozijn, genietend van de stilte van de nacht, zittend op de vensterbank, hopende dat ik er niet doorheen zak. Ik adem diep in, vul mijn longen met de frisse avondlucht, terwijl kippenvel op mijn ontblote armen verschijnt. Mijn gedachten bewegen zich als een snelweg voort, richtingloos, zonder einde. Voortbewegend in grote, hoge golven van letters en woorden; in een emotionele, diep gewortelde samenhang die ik eventjes begrijp, maar tegelijk meteen weer vergeet. Het wordt donkerder in mijn kamer. Alsof iemand de maan heeft gedimd. Heel zacht in de verte, hoor ik de zee ruisen. Ik voel haar doordringende golven mijn branding afbreken, gevolgd door mijn duinen en dijken. Mijn lichaam stroomt over, in blinde paniek sla ik om me heen, maar nergens is houvast. Met waterige ogen kijk ik op naar de maan. Ik vraag me af of hij weet waarom mama per se sterven moest. Mijn moeder, mijn rots. Morgen moet ik weer naar school. Ik vertel ze niets, ze snappen het toch niet. Koppig blijf ik tegen de stroom in zwemmen. Ik faal. Hoe harder ik me verweer, hoe machtiger de grip van de zee. Ik wil vasthouden aan mijn rots, maar deze wordt steeds glibberiger. M'n grip laat los, ik kan niet anders dan drijven in de golven, midden op zee. Zo leef ik mijn eigen getij.