Wekelijkse schrijfopdracht # 145 – Jong en oud Je bent zo oud als je je voelt, daar heeft Marga geen moeite mee – maar zet dat maar eens op papier. Met veel plezier schaart zij zich onder de Plussers. Het leven is interessanter en boeiender dan ooit. Ze houdt van schrijven en lezen; ze zou wel alles willen onthouden. Helaas, haar werkgeheugen krimpt. Een beginnetje van de opdracht heeft ze al op ‘papier’ staan. Het vlot niet erg. Eerst maar een yogaoefening doen. Straks komen haar dochter en de kleinkinderen; een lachje doet haar gezicht bij voorbaat al ontspannen. Peter en Anouk komen binnenrennen. Zou mama er al zijn? ‘Mam, waar ben je en waar is oma? ‘Ik wil tekenen.’ ‘En ik ook!’ Het geluid van voetstappen op de trap wijzen erop dat er iemand naar beneden komt. Het is mama. ’Even rustig jongens, Oma slaapt.' ‘Komt haar verhaaltje nu wel af; we zouden erbij tekenen.’ Peter pakt de tekenspullen uit het dressoir en Anouk kiepert met een klap de kleurpotloden op tafel, en begint een boom op papier te zetten. ‘Wat heeft oma nou, mam; ze is toch niet ziek, zoals opa?’ vraagt Peter ongerust. ‘Nee lieverd, oma is gewoon in slaap gevallen, laat haar maar even.’ ‘Opa was een beetje vies hè, mam? Hij kwijlde zo en kon niet goed meer praten.’ ‘Kon hij niks aan doen, was zijn ziekte’ - ijverig kleurde Anouk rode ballen in de groene boom – kijk dat zijn appels.’ Peter tekende bergen met een laag sneeuw, opa en oma hielden van de bergen. ‘Mama, kan jij het verhaaltje niet insturen? Je weet hoe de computer werkt. Je zit er zelf wel eens achter enne … zijn ogen beginnen te glinsteren: Oma gelooft toch in kabouters die het werk wel eens voor je willen doen?'