Wie als jongste geboren is, gaat ervan uit altijd de jongste te zijn. Als jongste van een groot, samengesteld gezin had ik de meeste toekomst voor me van iedereen. Als vroege leerling was ik altijd wijs voor mijn leeftijd en veelbelovend. In mijn puberteit merkte ik dat ik af en toe ouder was dan anderen, maar omdat mijn tienerjaren zo verschrikkelijk leuk waren kon ik me er niet erg druk om maken. Toen gingen er ineens allemaal mensen dood en werden er nieuwe geboren, en in rap tempo spoelde mijn psychologische leeftijd vooruit. Van de weeromstuit bleven mijn omstandigheden echter min of meer gelijk, per saldo. Een existentiële depressie overkomt ons allemaal wel eens, maar voor de eeuwige jongsten is het behalve een chronische identiteitscrisis, ook een ware cultuurschok om je te realiseren dat er nu een twee, drie generaties onder je bezig zijn met minstens hetzelfde als jij. En in een behoorlijk aantal gevallen zijn ze vanaf de onderste treden van de ladder der leeftijd, zelfs hoger geklommen op de maatschappelijke ladder. Natuurlijk, er is veel gewonnen en veel verloren. Veel gemaakt en veel verpest. Steeds minder om naar uit te kijken en steeds meer om op terug te kijken. Maar het ergste zijn de leeftijdgenoten die ik nog steeds zie als mijn moeder.