Hij haalt een kleine kam uit de broekzak van zijn nette pak. De haren die nog op zijn hoofd zitten worden zorgvuldig naar één kant gekamd, ijdel als altijd. Een lik aan zijn wijsvinger, vervolgens diezelfde vinger over de punten van de glanzende schoenen. Wanneer de eerste klanken over het plein beginnen te zweven ontstaat er nog meer glans in zijn ogen dan eerder op de avond. Eigenlijk is het niet eens meer glans te noemen, het is stralen. Hij recht zijn rug, al gaat dat niet meer zo soepel als dat het waarschijnlijk ooit ging. Ik zie dat het hem niet uitmaakt, voor hem geldt alleen nog maar de muziek. Hij pakt de hand van zijn vrouw. Er klinken nu duidelijke klanken van de tango, ze beginnen mee te zweven met de muziek. Hun benen zo soepel, de blikken scherp maar toch zo verliefd, hun handen zo innig verstrengeld. Alsof al die jaren nooit zijn verstreken dansen ze over het knus verlichte plein op de prachtige zomeravond. Mensen klappen tussendoor, een meisje fluit op haar vingers. De mevrouw naast mij wrijft vluchtig over haar wang maar ik ben nog op tijd om haar traan te zien vallen. Wanneer ik weer naar het dansende paar kijk zie ik de veelzeggende knipoog die hij geeft aan zijn vrouw. De knipoog die vertelt dat hij 89 jaar is, dat zijn botten slijten en zijn haardos minder volume heeft dan eerder, maar dat hij zich al dansend jonger voelt dan ooit.