# 145 - Keer terug naar de toekomst

Na een schier eindeloze beklimming ontmoet ik haar op een rotsplateau. Gezeten op een stoel met drie poten, gebruikt ze haar been om haar evenwicht te bewaren. Ze glimlacht me toe. Verbouwereerd blijf ik staan. Drie uur geleden zag ik haar beneden, met stralende rimpels en spinrag haren in een knotje. Ik hijg en neem een slok water. Ondertussen neemt ze me zwijgend op. ‘Kijk naar de schoonheid om je heen.’ Ik volg haar vinger en zie in de verte hoe het meer versmelt met de zee. Groen- en bruintinten wisselen rode daken af. ‘Je moet niet weglopen,’ zegt ze. ‘Dat doe ik niet,’ antwoord ik, maar ik zie dat ze me niet gelooft. ‘Je klimt te hoog,’ gaat ze verder. ‘Helemaal niet.’ Het ergert me dat ze uitspreekt wat ik denk. Want ja, ik klim steeds verder om aan mijn gedachten te ontsnappen. Je bent bijna dertig. Hans valt op je. Kijk, dat huisje is net iets voor jullie. Geef je carrière toch niet op. Iedereen duwt me in een richting, terwijl ik inwendig schreeuw. Ongemerkt is er een man naderbij gekomen en reikt zijn hand naar de vrouw. ‘Reine.’ Ik schrik op, maar hij heeft slechts aandacht voor haar. Hij trekt haar voorzichtig overeind en kust haar teder op het voorhoofd. De intensiteit in hun beider ogen is voelbaar. Een indringer ben ik, in een liefde die zo tastbaar is geworden. De jongeman bij wie ik deze ochtend schapekaas en olijven kocht, keek me op dezelfde manier aan. Ik voel me plots ouder dan haar. Omdat ik besef dat liefde jong houdt. ‘Andros,’ hoor ik haar zeggen. Verrassend dat de jongeman en hij dezelfde naam dragen. Zoals zij en ik. ‘We moeten gaan. Als je gaat zitten, komt de toekomst naar je toe.’ Hand in hand dalen ze af. Ze verdwijnen in een mistwolk. Ik kijk om me heen en ga zitten. Ik hou me in evenwicht en wacht af. Tien minuten later komt de jongeman boven, een glimlach verspreidt zich over ons gelaat.