Lid sinds

8 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 145 - Keer terug naar de toekomst

Na een schier eindeloze beklimming ontmoet ik haar op een rotsplateau. Gezeten op een stoel met drie poten, gebruikt ze haar been om haar evenwicht te bewaren. Ze glimlacht me toe. Verbouwereerd blijf ik staan. Drie uur geleden zag ik haar beneden, met stralende rimpels en spinrag haren in een knotje. Ik hijg en neem een slok water. Ondertussen neemt ze me zwijgend op. ‘Kijk naar de schoonheid om je heen.’ Ik volg haar vinger en zie in de verte hoe het meer versmelt met de zee. Groen- en bruintinten wisselen rode daken af. ‘Je moet niet weglopen,’ zegt ze. ‘Dat doe ik niet,’ antwoord ik, maar ik zie dat ze me niet gelooft. ‘Je klimt te hoog,’ gaat ze verder. ‘Helemaal niet.’ Het ergert me dat ze uitspreekt wat ik denk. Want ja, ik klim steeds verder om aan mijn gedachten te ontsnappen. Je bent bijna dertig. Hans valt op je. Kijk, dat huisje is net iets voor jullie. Geef je carrière toch niet op. Iedereen duwt me in een richting, terwijl ik inwendig schreeuw. Ongemerkt is er een man naderbij gekomen en reikt zijn hand naar de vrouw. ‘Reine.’ Ik schrik op, maar hij heeft slechts aandacht voor haar. Hij trekt haar voorzichtig overeind en kust haar teder op het voorhoofd. De intensiteit in hun beider ogen is voelbaar. Een indringer ben ik, in een liefde die zo tastbaar is geworden. De jongeman bij wie ik deze ochtend schapekaas en olijven kocht, keek me op dezelfde manier aan. Ik voel me plots ouder dan haar. Omdat ik besef dat liefde jong houdt. ‘Andros,’ hoor ik haar zeggen. Verrassend dat de jongeman en hij dezelfde naam dragen. Zoals zij en ik. ‘We moeten gaan. Als je gaat zitten, komt de toekomst naar je toe.’ Hand in hand dalen ze af. Ze verdwijnen in een mistwolk. Ik kijk om me heen en ga zitten. Ik hou me in evenwicht en wacht af. Tien minuten later komt de jongeman boven, een glimlach verspreidt zich over ons gelaat.

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Hallo Marlie, deze moet ik even op me in laten werken. Het is prachtig en beeldend geschreven. :thumbsup: Ik denk dat ik het begrijp, de HP beschouwt zichzelf? Wisselt in haar gevoel wat betreft haar echte leeftijd en hoe jong ze zich door de liefde voelt? Ik hoop dat ik in de buurt zit en bezoek je later weer om het nog eens goed in mij op te nemen.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@marlie, je zet de lezer wel aan het werk. Titel en inhoud wijzen volgens mij een hp die heen en weer geslingerd wordt tussen heden, verleden en terug naar heden. Corrigeer me als ik het verkeerd heb. Je schrijfstijl vind ik prettig in dit verhaal. Groeten, Connie

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marlie, Een mysterieus verhaal, een romantisch verhaal. In mijn gevoel zit het wat rommelig in elkaar, maar de essentie, ware liefde houdt een mens jong, komt wel binnen. De stoel met de drie poten moet voor jou een betekenis hebben die mij ontgaat. :o Waarom zit de vrouw niet gewoon op een driepoot? Fijn dat er een happy-end in zit voor de HP. :o Graag gelezen.

Lid sinds

11 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
De stijl vind ik in het begin te bombastisch. Dat ligt aan 'schier eindeloos', 'Ze glimlacht me toe' en de 'Groen- en bruintinten wisselen rode daken af.' Dat leidt af van het verhaal zoals ik het las. De hp klimt alleen, op zoek naar zichzelf, de druk ontvluchtend. Ze krijgt een beeld/ visioen van haar oudere ik die gekozen heeft voor een simpel leven met een man uit de bergen - die ze die ochtend zag - op wie ze op slag verliefd werd. De stoel met de drie poten is een belangrijk detail. (Dat is dan mijn lezing, niet meer dan dat)

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
In eerste instantie gaan mijn gedachten bij het lezen van je verhaal alle kanten op. Het leest wat druk en rommelig waardoor ik er even in moest komen. Aan het einde van het stuk begon ik de 'drukte' eigenlijk wel te waarderen, omdat ik het mooi vind passen bij de drukte in het hoofd van de hoofdpersoon. Ik heb met plezier gelezen! Klein detail: volgens mij is het schapenkaas i.p.v. schapekaas :)

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Marlie, wat een mooi mysterieus liefdesverhaal! Ik moest inderdaad even herlezen, ik denk dat het inderdaad HP zelf is die met zichzelf uit de toekomst praat. Boeiend gegeven om het zo in te vullen! Ik gok dat het erop uitdraait dat arme Hans het nakijken heeft en HP het met Andros aanlegt. Zit ik er ver naast? Met veel plezier gelezen, Marlie!

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hallo Marlie, Leuk en sfeervol geschreven, maar: aanvankelijk dacht ik dat de hp een man is - Hans is toch degene die denkt in cursieve letters - en aan het eind is hij een vrouw. Een schrijfopdracht met hallucinaties. Wie heeft er schapenkaas en olijven gekocht? dat was toch een vrouw? Een leuke puzzel.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik lees het ook als de HP die zichzelf in de toekomst ziet. Een romantisch verhaal. Ik ben het eens met Angus over het begin hoewel ik de zin met de rode daken heel beelden vind. Misschien iets in de eerste alinea schrappen. De driepoot betekenis ontgaat mij helaas ook. Het leest vlot en de opbouw is goed. Mijn wijze levens les is ook : bij twijfel niet doen. :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Marlie, Het bein is inderdaad wat rommelig en moeilijk te volgen. Maar het is beeldend geschreven en daarom lees ik door, ik wil het snappen. De laatste zin laat bij mij het kwartje vallen, daardoor wordt het ook begrijpelijk als ik het weer overlees. Misschien met de laatste zin beginnen? Of is dat al te wild en maakt dat het niet duidelijker?

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Een mooi stuk dat prettig leest, boeit en pareltjes van zinnen heeft (stralende rimpels en spinrag haren, als je gaat zitten komt de toekomst naar je toe). Een diepe betekenis die binnenkomt en ontroert. De ontkenning is ook een mooi detail (je klimt te hoog, helemaal niet). Ik moest wel even nadenken hoe het geheel in elkaar zat, met wie praat ze nou eigenlijk, zichzelf of een ander? Wie is die jongen van de schapenkaas (volgens mij ook met een -n ertussen) en olijven? Bij een schier eindeloze beklimming heb ik niet echt een beeld. Misschien omdat schier niet echt een woord is dat ik zelf gebruik of tegen kom. Maar vooral: een heel mooi stuk. :)

Rol

  • Anoniem
Hallo Marlie, De jonge en de oude versie ontmoeten elkaar op de berg. Bijzonder verhaal. Klimmen om aan je gedachten te ontsnappen, iets wat de oudere versie van haarzelf al weet en zij nog aan het ontdekken is. 'Als je gaat zitten, komt de toekomst naar je toe.' Een uitspraak die aanvoelt als een spreekwoord of gezegde, maar het volgens mij niet is. Het heeft de potentie om het te worden... Schrijfcoach Corrie

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Oh zo mooi Marlie! Jouw tekst past perfect bij de opdracht, jong en oud samen in één persoon. Heel symbolisch, mystiek, apart. Ik heb het heel graag en geboeid gelezen. Ik vraag me af waar je dit originele idee gehaald hebt... Ik zou er nooit opkomen denk ik.