Mijn handen plant ik voor me in het gras. Benen met een zwaai omhoog. Een perfecte radslag. “Je kunt het nog mam,” roept mijn tienjarige zoon enthousiast. “Daar ben je toch veel te oud voor,” zegt mijn andere puberende zoon. Ik was vroeger turnkampioen van de regio. Waarom zou ik dit niet meer kunnen? Aangemoedigd door de laatste kritische opmerking, doe ik er nog een radslag achteraan. En nog één. “Mam, kun je ook de flik-flak?” Ik begin te twijfelen. Dat was mijn specialiteit, lang geleden. Ergens in mijn lijf borrelt een waarschuwingssignaal. Dit negeer ik. De verwachtingsvolle blik van mijn jongste zoon zet mijn twijfels aan de kant. Ik ga staan, haal diep adem. Focus. Net als bij de yoga. Vervolgens buig ik voorover, kom met veel vaart omhoog met mijn handen over mijn hoofd in een achteroverbuiging. De grond onder mijn voeten laat los. Ik zweef, voor een fractie van een seconde. Ik probeer mijn handen op de grond te krijgen. Maar de grond is niet in de buurt. Met een smak land ik op mijn rug. Een pijnscheut schiet van mijn wervels naar mijn benen. Ik kijk in het geamuseerde gezicht van mijn puber. Onmiddellijk zie ik voor me wat mijn piepjonge fysiotherapeut tegen zijn collega’s zal zeggen, nadat hij mij behandelt heeft: ‘mevrouw dacht dat ze 20 jaar jonger was en moest zo nodig de vlotte moeder uithangen.’ Moeizaam kom ik overeind.