Vergeten Ze drukt de code in en hoort een klik. Marieke duwt de deur open en loopt de gang in. Links van haar komt uit een kamer gekreun. Ze loopt door tot ze bij een grotere kamer komt. Op de drempel blijft ze even staan, zoals altijd. Dit is de huiskamer. In het midden staat een grote tafel met daaromheen acht stoelen. Helemaal rechts is er een keukenblok. Haar ogen dwalen af naar de vrouw die in een hoek van de kamer zit, slapend met een breiwerkje in haar handen. Haar rollator staat naast haar. Marike loopt naar haar toe en raakt haar hand aan. De oude vrouw wordt wakker, kijkt even verdwaasd in het rond; dan verschijnt een blik van ongeloof in haar ogen en al snel een grote glimlach: “Marike, jij bent het.” Ze wendt haar wang naar Marike om haar kus in ontvangst te nemen. Marike geeft haar een doos aardbeien. “Oh, meid, dat had je niet hoeven doen.” “Zal ik er paar voor u schoonmaken?” Ze loopt naar het keukenblok en geeft even later een schaaltje met aardbeien aan haar moeder. “Heerlijk,” zegt ze, “Moet jij niets?” “Nee, ze zijn voor u.” ” Alles goed met je gezin?” Marike ziet haar moeder zoeken in haar geheugen. “Jij hebt toch een dochter en een zoon?” “Ja.” “En wat doen ze nu?” “Martin is automonteur en Ilse werkt bij een apotheek.” Even later drinkt Marike bij een wegrestaurant een cappuccino. Ze staart naar een punt in de verte. De angst voor de dood en ook de angst voor het leven lijken bij haar moeder minder intens te zijn. Omgeven is ze nu, door een zee van vergetelheid. Zonder de radio aan te zetten, rijdt Marike naar huis.