# 143 Uitzetten

Op de luchthaven van Khartoem ziet het zwart van de mensen. Dat is niet altijd zo. Soms is het verdacht rustig omdat er bijvoorbeeld een 'persona non grata' om vage redenen het land uitgezet wordt. En daar schrikken Soedanezen van. Althans, zo komt dat op mijn verstand over. In onverwachte situaties blijft er van de dociele menigte weinig anders over dan hier en daar wat onrustig geschuifel. Waar de meesten op dergelijke momenten verblijven is me een raadsel, het kan zijn dat ze zich tijdelijk achter planten, of en masse in de wc’s verstoppen (waar het overigens permanent blank staat). Men is daar niet zo van het ramptoerisme (toerisme is er sowieso een wazig begrip). Of ze zich tijdens dat verstoppen trouwens iets over een ramp afvragen betwijfel ik, bij navraag heeft niemand een flauw idee waarom iemand van de ene op de andere dag eigenlijk een acute bedreiging is geworden. Orders zijn gewoon orders. Hoe dan ook, vandaag hangt er duidelijk geen uitzetting in de lucht. Het is vertrouwd druk om me heen, ik wacht op mijn koffer, draag een dik vest over mijn trui en overweeg a) volgende keer mijn skiwanten mee te nemen, of b) op zoek te gaan naar de stoppenkast (die dingen zijn hier nooit bijzonder vakkundig gecamoufleerd) en per direct een algehele black-out te veroorzaken. Ik neig ernstig naar optie b. In welke mate er geschrokken zal gaan worden weet ik niet. Maar ik weet ook niet waarom er hier van mij verwacht wordt moeiteloos over te schakelen van achttien naar achtenveertig graden Celsius. Dan ben ik het maar, de volgende persona non grata. De regering zal toch met enige regelmaat geloofwaardig willen blijven overkomen en schrikgedrag raakt haar ook in het donker niet. De gemiddelde uitzetter zal het hele voorval koud laten. Hij handelt blindelings.