Het is later geworden dan ik gepland had. De wijntjes te lekker, het gezelschap te goed. Mijn fietslamp weigert dienst, maar ik woon in de Randstad. Genoeg licht in deze donkere nacht. Ik rijd het fietspad op dat de stad met mijn dorpje verbindt, vijf kilometer verderop. De lantaarnpalen werpen mijn schaduw op het asfalt voor mij, doorglijdend onder mijn fiets tot hij achter mij verdwijnt, om vervolgens weer opnieuw tevoorschijn te komen. Ik voel me kwetsbaar als jonge vrouw op dit verlaten fietspad, trap stevig door en richt mijn aandacht op mijn bewegende schaduw. Plotseling springt alles op zwart. Het geringe geluid dat er ‘s nachts heerst, verstomt. Het is alsof er een deken over mij heen valt. Ik rem en zet een voet aan de grond. Ik zie geen hand meer voor ogen en begrijp het begrip 'maanloze nacht'. De stroom in de wijde omgeving moet uitgevallen zijn. Ik vervloek mezelf dat ik al maanden genoegen neem met een kapotte accu in mijn telefoon. Uren geleden is hij al uitgevallen. Ik kan niets anders doen dan lopen. Voetje voor voetje, zoveel mogelijk proberen rechtdoor te lopen. Zelfs de weg vlak voor me zie ik niet. Het enige dat ik hoor zijn mijn voetstappen, mijn ademhaling, en mijn hartslag die het enigszins van alcohol doordrenkte bloed ruisend door mijn aderen pompt. Waar ik vijf minuten geleden nog gehaast voort trapte, valt nu een meditatieve kalmte over mij. De Randstad ademt volledige rust uit.