Ik heb het tweemaal gelezen en ik denk dat ik het niet pak, de clou. Slaat alinea twee op het einde of niet. De eerste alinea maakt mij in de war. Vandaag lees ik het nog een keer.

Het is mooi geschreven, maar ik moet het toch ook laten bezinken. Ik heb het idee van een man - die al te lang in coma ligt - en van wie de vrouw met zijn toestemming het leven wil beëindigen. 'Ik zal doen wat je wil.' Alvorens ze zelf de toestellen kan uitschakelen, is er electriciteitspanne. Wat is er gebeurd in het uur dat je de deur van zijn kamer hebt afgesloten en huilend het ziekenhuis verlaat? En waarom, na enkele weken zelfs, beneemt het artikel hp de adem? Echtgenoot niet gestorven? Ik wacht verdere reacties af, van jou en andere SO-leden en zal herlezen!

i-Kat, ik pak hem ook niet. Want als de man ontwaakt doordat de stroom die zijn functies in leven houden uitvalt 9laat ik meegaan in die fantasie), is zijn vrouw toch de eerste die het weet? Dan hoeft ze dat toch niet in de krant te lezen?

i-kat,

Waarschijnlijk moet ik meer uitleggen, ook al in het begin?

Minder uitleg wat mij betreft. Maak er een verhaal van, dat vertelt zichzelf. “Schatje, ik houd van je en ik zal doen wat je wilt,” fluister ik in zijn oor. Plotsklaps is het aardedonker en muisstil in de kamer, de machines zwijgen. Ik heb niets aangeraakt, enz. Het nieuwsbericht is nu een derde van het verhaal, (te zakelijk) beperk het tot 1 zin en eindig met de beleving van de hp

Hallo I- Kat ik begrijp de intentie na je uitleg. Vind het een originel invulling van de opdracht. Waardoor ik er in eerste maar ook in tweede instantie geen grip op krijg is omdat de eerste alinea mij niet pakt. Ik lees wel wanhoop maar is voor mij te 'vaag' en daarom mis ik aansluiting op de kern. De ironie van het moeten loslaten, dan word je ook nog de keuze van het moment ontnomen door de stroomuitval en dan leest je HP over het wonder. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Toch graag gelezen ondanks wat gestruikel maar ja over mijn teksten wordt ook heel wat gestruikeld. We doen dit om te leren nietwaar. :)

Hoi i-Kat, zwaar onderwerp, heel mooi verwoord. Ik vind het lastig te bevatten, twee keer lezen, ook je 2e poging, en nog maar eens laten bezinken. Maar bovenal ben ik erg ontroerd, het zal je maar gebeuren. Dat je het in die situatie opbrengt om dat te doen, dat je initiatief dan uit handen wordt genomen door de storing, en dat je later door een nieuwsitem aan het twijfelen wordt gebracht. Een hele worsteling! Ook jouw schrijfproces, trouwens. Maar ik vind dat je dat goed doet! :thumbsup:

Mooi onderwerp en het dilemma is voelbaar. Ergens vind ik het wel jammer dat de stroom uitviel en de HP dus niet de keuze hoefde te maken om het wel of niet te doen (want kan ze het ook echt als ze op dat moment moet handelen?). Daardoor komt het laatste stuk ook wat minder krachtig op mij over. Zij heeft hem immers niet laten overlijden, dat kwam door de stroomstoring, waardoor het minder relevant is dat hij bij had kunnen komen als zij een andere keuze had gemaakt. Maar een stroomstoring was wel de opdracht natuurlijk.

Beste i-Kat, Zoals al in eerdere reacties aangegeven, je geeft veel informatie om te verwerken, waardoor de valkuil ontstaat dat een lezer de kern, de essentie van je verhaal mist. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat je twee verhalen vertelt. Het inwilligen van een belofte (stekker eruit trekken), wonderen bestaan (artikel). De stroomuitval maakt het ongeloofwaardig. In een ziekenhuis slaan direct de generatoren aan. Ik begrijp dat je deze hebt gebruikt in het licht van de opdracht. Wat doet het verhaal met je als de zin [Ik realiseer me onmiddellijk dat de stroom uitgevallen moet zijn.] weglaat? en meer naar achteren plaatst? zie onderstaand (ik heb delen van je tekst weggelaten - bespaart ruimte). “Schatje, ik houd van je en ik zal doen wat je wilt” fluister ik zachtjes in zijn oor. Misschien zeg ik het meer om mezelf gerust te stellen. Hij heeft me jaren geleden al verlaten. Ik geloof niet dat de man waarop ik verliefd ben geworden hier nog is. Plotsklaps is het aardedonker en muisstil in de kamer. De machines zwijgen. Ik doe niets behalve zijn hand vasthouden. Ik fluister zachtjes dat het zo goed is. Een uur later loop ik met tranen over mijn wangen het ziekenhuis uit. Met elke stap die ik zet springt het licht in een lantaarnpaal aan. Met hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Beste i-Kat, Wat niet wegneemt dat je veel kunt leren van dit experiment. een mogelijke oplossing is dat a. de stekker wordt in het bijzijn van een arts eruit getrokken (realistisch) b. je hp vraagt zich af waarom het dan toch zo knaagt aan haar? Het is een gewogen beslissing die ze samen genomen hebben. c. het artikel d. realisatie: beslissing te rationeel, haar intuïtie vertelde op het cruciale moment dat het 'fout was' (het knagen). Zoiets. Maar dan in jouw woorden natuurlijk. hartelijke groeten, schrijfcoach Inanna

Een interessant onderwerp. :thumbsup: De tweede versie begreep ik meteen dat het bericht uit de krant een andere coma patiënt betrof. Ik denk dat een schuldgevoel waarmee de HP blijft zitten of de uitval van de stroom of haar beëindiging zijn dood heeft veroorzaakt, een beklemmendere clou zou zijn geweest. Want hoe kan je leven met het idee dat jij de dood van je geliefde op je geweten heb? Heerlijk om hier te kunnen experimenten toch? :nod: