‘Het gras moet nog gemaaid worden, Henk.’ Ik kijk naar buiten, naar de tuin die verlangt naar voetballende kinderen, ouders met een picknickmand, of iemand die een boek komt lezen. Dat zal niet gebeuren op dit perfecte gazon, waar alle grassprietjes net even lang zijn, waar geen distelkiem of paardenbloem een kans krijgt zich te uiten, waar niemand ooit een voet durft neerzetten uit schrik een afdruk achter te laten. ‘Ik zet hem aan het werk.’ ‘Ik ga een nieuw kleedje kopen. Vergeet jij het gras niet, alsjeblieft!’ Ik knik. ‘Dadelijk.’ Ik zet hem nogmaals aan. De display knippert en ik duw op ‘start’ in de app op mijn mobiel. De robotmaaier ligt bewegingsloos voor mij. Hij reageert niet meer op de app die zijn leven bepaald, in welke richting hij beweegt en hoe kort het gras moet gemaaid worden. Het ding is maar een half jaar oud en heeft een stuk meer gekost dan die van de buren, die een robotmaaier hebben zonder regensensor en diefstalbeveiliging. Is hij dit leven beu? Steeds dezelfde tuin, hetzelfde traject en dezelfde commando’s die vanuit de app worden doorgestuurd. Was het leven vroeger niet eenvoudiger, ook voor een grasmaaier? De elektrisch aangedreven grasmaaier van mijn vader waarmee ik vroeger door onze kleine tuin sjeesde, ging in ieder geval veel langer mee en zorgde voor veel meer plezier. Samen met vader probeerde ik daarna vanuit het slaapkamerraam figuren te herkennen in de maaibanen die willekeurig door elkaar liepen. Dat brengt me op een idee. Hij brult en schokt onder mijn zitvlak. Ik ben opnieuw die kleine jongen die baas is over het grasveld. Het kleedje glijdt uit haar handen als ze me op de zitmaaier door de tuin ziet scheuren. Ik doe nog een rondje en rij zwaaiend een ander leven tegemoet. Adios!