Stel je eens voor, mijn huis in een gewone nacht. Sikkelmaantje, donker en stil. Ik ben alleen, mijn bed is voor twee. Het is donker, een auto rijdt te hard buiten en ik moet plassen maar ik wil niet. Het is half vier, al jaren ben ik wakker om half vier. Ik klik het licht pas aan in de wc, ik loop altijd in het donker met mijn ogen dicht. Met dichte ogen klik ik het licht aan en zie ik de duisternis. Toch mijn ogen maar open, de koelkastdeur open, nee, het lichtje is niet stuk. Ik kijk naar buiten. Lantaarnpalen lijken stroomloze, nutteloze palen. Ik vergeet te plassen en loop naar mijn bed met dichte ogen, dat is de traditie. Ik kan door heel mijn huis lopen met mijn ogen dicht, heb ik geoefend na een oogontsteking toen ik dacht dat ik blind werd. Ik lig en denk. Hoor mijn dode vader roepen, dat de Russen komen. Dat zei hij altijd. Het wordt vanzelf licht, dat scheelt en slaap verder. Ik doe voor de zekerheid mijn led hoofdlamp op mijn voorhoofd, per toeval aangeschaft bij de Action, zo zie je maar, altijd handig. En zo ontwaak ik. Met koud water poedel ik mijn lichaam en werp een echte tandenborstel in de bek. Op de galerij heeft zich een groep stroomgestoorden verzameld in nachtgewaden. Ik werp mijn handen naar de hemel en besef dat ik honderdtweeendertig treden moet afdalen. Uit gewoonte tel ik. Ik pak mijn fiets, heb drie volle waterflessen, een pen en schrift mee in mijn rugzak. Op weg naar een kop koffie, ergens. Als ik 's middags terugkom staat mijn televisie aan en vult Mozart mijn kamer via de radio.