Vroeger toen ik nog jong, onschuldig en naïef was, bracht ik op 15 augustus bloemen naar de kathedraal en legde mijn boeket aan de beeltenis van Maria neer. Als huldebetoon. In Antwerpen viert men Moederdag op de dag dat Maria naar de hemel opsteeg volgens de katholieke mythe. In feite kom ik uit een Rotterdamse protestante broek en men zegt dat zulks voor het leven is... Maar ik heb zo'n bewondering voor het imposante bouwwerk van 123 meter hoogte; (ik noem het sierlijke metselwerk “bevroren muziek”), dat de kathedraal voor mij de plek was om alle moeders te eren, van welk geloof dan ook. Om kort te zijn (300 woorden, is het niet?), mijn onschuld is verdampt, mijn naïviteit is gebleven, maar steekt wat minder haar kopje op. Nu neem ik in alle vroegte de trein naar de Kalmthoutse heide. Samen met mijn trouwe labrador zwerf ik uren over de immens grote paarse vlakte die Nederland en België verbindt. Tot we uiteindelijk bij het stille groene ven aankomen en uitrusten van de wandeling. Loom van het inademen van de zoete bloemengeuren. Daar op de grote, stille heide spreek ik tot mijn moeder en tot alle mensen die ooit belangrijk waren in mijn leven en er nu niet meer zijn. Hun antwoord komt in de vorm van bijen die rond mijn hoofd zoemen en fladderende vlinders.die op mijn hand een tussenstop houden. Op het rimpelloze water.schrijven de schrijverkes hun boodschap zoals Guido Gezelle het beschreef. Wanneer de zon zijn reis begint naar de andere helft van onze wereldbol, spoor ik tevreden terug naar huis. Opgewonden buren brengen mij op de hoogte van hun wedervaren op deze “ongeluksdag” zonder elektriciteit en andere nutsvoorzieningen. De paniek ebt langzaam weg. Het leven neemt weer zijn gewone gang. Ik ben de dans ontsprongen.