#143 Duisternis

De kaarsen flikkeren, waardoor de gezichten rondom er nog banger uitzien. Grote ogen, een strakke streep als mond. De laatste kaarsen.. Dan zal de toch al bedompte, krappe ruimte ook nog in duisternis gehuld zijn. De stem van moeder klinkt vreemd. "Het luik moet open, pa". Hij geeft geen antwoord, maar staart naar de kleine stompjes, die dapper nog wat licht verspreiden. Alsof hij ze kan dwingen langer te branden. "Straks is het donker". Het klinkt al krachtiger. Het helpt. Pa staat op en begint heen en weer te lopen. De jongste kinderen schuifelen onrustig op hun plek. Moeder staat op en legt haar hand op pa's arm. "Toe, het moet nu". Pa knikt. Even lijkt er niets te gebeuren. Dan stapt hij toch op de trap. We zien niets maar horen hem aan het luik draaien. We staan allemaal op. Maar moeder houdt ons op afstand. Het duurt lang. Moeder loopt resoluut de trap op. Wij allemaal. Iedereen is stil en kijkt om zich heen. Buiten is niets anders dan duisternis. Donkerte. Overal waar je kijkt. Het enige met wat kleur zijn de stofslierten die er hangen. In stilte gaan we weer naar beneden. Alsof de stompjes ons willen opbeuren, verspreiden ze een warm licht. Zonder te flikkeren.