De computer zoemt, de studenten staren glazig naar het scherm. Twee meiden achterin het lokaal typen enthousiast op het ritme van de stem van de docente. Op hun laptops staat Facebook open met diverse chatschermen. Een studente met kort haar voorin de klas luistert met een diepe frons in haar voorhoofd. Met een zucht legt haar pen neer en zakt achterover in haar stoel. De docente loopt voor de klas heen en weer. “De mitochondriën voor de aanmaak van ATP, zoals jullie hier kunnen zien -“ ze draait zich naar het scherm, maar deze is leeg. "Wat is er nu weer?" Ze loopt naar de computer en drukt op wat toetsen van het toetsenbord. Het is doodstil, te stil, het gezoem van de computer is weg. “Dit gebeurt nou altijd met onderwijscomputers, nooit kunnen ze eens normaal functioneren.” Ze trekt een mobieltje uit haar broekzak en tikt op het scherm. “Die techneuten moeten dit probleem eindelijk eens blijvend oplossen!” Ze tikt nog een keer op het scherm, nu wat harder, dan smijt ze deze op het bureau. “En die telefoons van hier deugen ook voor geen meter!” De studenten kijken geschrokken op, ze hebben eindelijk aandacht voor hun docente. Een van hen steekt aarzelend haar hand op. “Mevrouw? Onze laptops doen het ook niet meer.” De docente sluit haar ogen en ademt diep in en uit. “Goed dan, we gaan het anders doen vandaag. Jullie zijn straks verpleegkundigen, maar jullie zijn vast ook patiënt geweest. Hoe was dat voor jullie? Welke verpleegkundigen herinneren jullie je nog en waarom? Zou jij dingen anders doen of juist hetzelfde?” De rest van het uur zijn de studenten enthousiast in gesprek. “Van mij mag de techniek vaker uitvallen, dit was de meest waardevolle les van deze periode,” zegt de kortharige studente stralend als het tijd is. De andere studenten knikken instemmend.