Vrijdag. De zon brand op mijn gezicht en de wekker is nog niet gegaan. Mijn favoriete moment van de dag, er moet nog helemaal niks. Ik wil mij omdraaien en verder slapen, maar ben te bezweet om het comfort te vinden. Ik woel wat ongemakkelijk voordat mijn hand besluit zich uit te reiken naar de ventilator op mijn nachtkast. Half dromend besluit ik dat dit puur geluk is. Was mijn elektrische tandenborstel gisterenavond niet leeg gegaan, dan had ik hier niet aan gedacht en stond die ventilator nog op zolder. Een deceptie slaat dit plezierige gevoel het veld uit, en maakt plaats voor onbegrip dat mij uit dromenland snokt. Ik druk herhaaldelijk op de schakelaar, maar er gebeurt niets. “The fack”, mompel ik terwijl ik rechtop ga zitten en mijn telefoon pak. Geen reactie. Een druk op de uitknop roept enkel het ‘lege batterij’ icoon op. Hoofdschuddend achter zijn bureau luistert mijn baas het hele verhaal aan. “Al moet ik toegeven dat ik iedereen op de borrel vanmiddag kan vermaken met jouw ochtend, ik vind het geen reden. Het is twee uur in de middag, je moest hier om acht uur zijn. Je hebt een stapel overwerk te pakken en prijs je daarmee gezegend.” Een plezierige sparkel overmeestert zijn serieuze gelaat. “Hoe afwezig ben jij ’s morgens trouwens” grijnst hij terwijl hij een verpakte tandenborstel uit zijn la vist. “Al je gangen zijn donker door een stroomstoring en nog gooi je een halve liter water in je koffiezetautomaat voor je gaat douchen… OCD much?” Plagend kijkt hij me aan terwijl hij de tandenborstel in mijn schoot werpt. “Hier, en ik verwacht je binnen een kwartier achter je bureau.”