De storing trof de hele stad. Schermen werden zwart, telefoons konden niet meer worden opgeladen, internet werkte niet meer en straten werden donker. Daarna was er paniek. Mensen gingen de straat op. Wat was er aan de hand? De ene buurman wist het blijkbaar nog beter dan de andere. Er ontstond al snel wat onenigheid over wie er gelijk had. De buurvrouw stond te mopperen, ze was net heel ver gekomen in een online spel, nu zou ze opnieuw moeten beginnen. De jongen aan de overkant van de straat zwaaide met zijn telefoon in de lucht, in de hoop een signaal op te vangen. Het buurjongetje stond te klagen bij een van zijn vriendjes over de iPad die zonder internet niet werkte. Ze bekeek het tafereel vanuit het raam. Ze bespeurde wanhoop en paniek, verveling en irritatie. Het leek erop dat een gebrek aan technologie een golf van onrust veroorzaakte. Ze hoefde niet lang na te denken. Ze vond op de tast een zaklamp, zocht een aansteker en nam in haar andere hand haar gitaar mee. Uit de schuur haalde ze wat grote kaarsen. Terwijl ze naar het grasveldje aan de overkant van de straat liep, vroeg ze de jongste kinderen om haar te helpen. Nieuwsgierig liepen ze achter haar aan en deden wat ze vroeg. Al snel brandden overal kaarsen, klonken er warme klanken van een gitaar en schuifelden steeds meer mensen naar het veldje. Mensen werden rustiger en sommige zongen mee met het lied. De buurvrouw bracht wijn en glazen en een kan limonade voor de kinderen. Na een tijdje brandde er zelfs een vuurkorf en er werd gedanst. Kinderen renden achter elkaar aan en buren vertelden elkaar de mooiste verhalen. Het leek op een bevrijding. De bevrijding van de technologie.