Jaloezie Geleidelijk transformeerde mijn, altijd in spencer geklede, elektricien zich tot iets tussen Magnum en Don Johnson in, inclusief sportauto. De maat was vol toen ik berichtjes van een vreemde vrouw in zijn telefoon had gelezen. Hij beweerde dat ze van zijn zus afkomstig zijn. Dwaas. Ik laat de elektronische rolluiken naar beneden zakken. Het is nu dan wel een stuk koeler maar ook pikdonker en het licht is ook nog uitgevallen. Op de tast vind ik de stoppenkast. De zaklamp die daar altijd heeft gelegen is weg. Ik raak niet in paniek, met mijn smartphone kan ik ook wat zien. Ongelofelijk net nu, helemaal leeg. Er is geen zekering gesprongen dat heb ik gevoeld. Uitgeput en vele blauwe plekken verder laat ik me in een stoel zakken. Mijn hand rust op mijn schoot als ik een langwerpig voorwerp voel. Wat ben ik toch stom. Ik vis de aansteker uit mijn broekzak en kan eindelijk de waxinelichtjes uit de kast pakken. Als ik er een aansteek zie ik een brief liggen en lees 'Lieve broer, wat ben ik blij dat ik je heb gevonden. Het DNA onderzoek heeft uitgewezen dat we volle broer en zus van elkaar zijn. Ik hoop je snel te ontmoeten. Liefs Marieke.' Ik heb dan nu wel kaarslicht maar ook veel spijt dat ik mijn grote liefde de deur uit heb gezet. Nu zit ik hier alleen. Mijn voorraad is hooguit toereikend voor een paar dagen. Wie gaat mij vinden? Hoe lang zou het duren voordat iemand mij mist? Twee ellendige dagen later springt alles weer aan. Op datzelfde moment scheurt een sportauto weg van de plek waar de gemeentelijke elektriciteitskast staat.