# 142 Eetlust

De tank ging open. ‘Kuch, Kuch.’ ‘Achtenveertig uur in stasis, bloeddruk stabiel. Hersenfuncties?’ Jean-Michel trok de tubes uit zijn keel en moest kokhalzen. ‘Ik ben nog helemaal bij, Zappa.’ ‘Goed.’ Zappa gaf hem een handdoek. ‘Die rotzooi zit overal. Het smaakt bitter.’ ‘Dat zal het slangenvet zijn dat je proeft, het is essentieel zodat de substantie zijn werk kan doen.’ ‘Nou ik hoop…’ Een caleidoscoop van zwart, rood en fel goud flitsen door Jean-Michel’s hoofd. Stilte… even maar, een hoog gekrijs sijpelde langzaam naar binnen, alsof iemand de volumeknop open draaide. Verward keek Jean-Michel om zich heen, de jonge kinderen tegenover hem hielden niet op met schreeuwen. De moeder, bij wie hij op schoot zat keek hem gechoqueerd aan. De serversteer aan de counter had een telefoon in haar handen. ‘Ja, van het ene op het andere moment was ie er. Hij draagt alleen een zwembroek en is bedekt in een soort van slijm. Het lijkt wel iets uit de Terminator. U weet wel die film met Arnold Schwarzenegger… die waar hij “I’ll be back” zegt… laat ook maar. Kunt u zo snel mogelijk iemand langs sturen alstublieft?’ Jean Michel klom van de mevrouw af, wiens hamburger de staat van eetbaar was gepasseerd. ‘Het spijt me zo erg.’ De vrouw kon geen woord uitbrengen. Hij rende naar de serveerster; ‘mag ik even bellen?’ Alle gasten in het restaurant keken met spanning wat de volgende stap werd. Ze leek niet bang, ze keurde hem. Lekker lijf voor zijn leeftijd. Eindelijk gebeurde er eens iets spannends in haar ordinair leven als serveerster. Mocht dit verhaal haar fantasieën beslaan, werden het pagina’s gevuld met erotische escapades die hun weerga niet kennen. ‘DE TELEFOON!' ‘Alsjeblieft, Schoonheid.’ ‘Zappa, met mij, het heeft niet gewerkt… Ik moest aan eten denken en…’ De telefoon viel op de grond. ‘Zat ik in een restaurant.’ ‘Welkom terug.’ ‘Hoe lang was het deze keer?’ ‘Tien minuten, we hebben de tijd kunnen verdubbelen.’ ‘Dat wel, maar ik teleporteer nog steeds ongecontroleerd naar eetgelegenheden.’ ‘Het lijkt erop dat je eetlust en de mogelijkheid tot teleporteren elkaar in de weg zitten. Je zit nu op een radius van 1 kilometer, als we je op een plek konden krijgen waar er geen restaurants in de buurt zijn, dan hebben we wellicht een oplossing.’ ‘Wat stel je voor, Zappa?’ Twee weken later stonden Zappa en Jean-Michel aan de voet van de berg. ‘Succes daarboven, ik hoop dat het kluizenaarsleven een weg vindt om je aandoening te stabiliseren.’ ‘Dank voor alles, Zappa. Het is jammer dat jij boven 1 kilometer hoogte verandert in een meelworm, anders had ik je graag op bezoek gehad.’ Zappa pinkte een traantje weg en zwaaide zijn vriend na.