De wereld is om zeep, zucht Hermelien. Lacht een kanjer naar haar, geweldig om zien. Een man in een maatpak, geen stank van haar boer, ze stort zich op hem en geeft hem een tien. Ben ik wel goed bij mijn hoofd, denkt de man. Een boerin die slechts denkt aan al wat ik kan. Het leven is mooi, maar een vrouw zoals zij doet haar wip thuis en, welja, met haar man. ‘Jammer dame, maar ik ga er vandoor, adieu en vaarwel, ik verkoop nog een boor. Mijn wagen is zeker al lang weer hersteld, dan snel naar huis want ik zing in het koor.’ ‘Ben jij betoeterd,’ gilt ze in tranen, ‘je laat me alleen, met kraaiende hanen. Met varkens en smerigheid, alles-in-één, en mijn man die ziet vrouwen in lanen.’ Gescheld en getier vliegt over en weer. Zijn kalmte begeeft het, hij vloekt als een heer, Tot Hermie bedenkt - ja, daar in mijn handtas - en grijpt dan voortvarend de zachte veer. Zoals hij erbij staat, machtig en bloot, overmeestert ze hem en zijn hele vloot. Ze kietelt hem meesterlijk tot onderaan, dan blijkt hij allergisch, het wordt zijn dood. Hermelien zit in de cel, verloren. Paniek slaat toe, waar wordt mijn kind geboren? Ze had hier veel eerder moeten aan denken; haar boer heeft een ander; niet te storen!