Geuren Als Peter ergens een hekel aan heeft, is het wel aan een elektrische kookplaat. Zo weet ik ook dat hij graag en met liefde kookt op een gasfornuis. Het liefst zou hij nog het ouderwetse petroleumstelletje terug willen. Zo’n petroleumstelletje kan je het best vergelijken met een lange, hoge pan die uit drie onderdelen bestaat. Het onderste deel wordt gevuld met petroleum, afgedekt met een plaatje met een lont in het midden. Daarop stond een houder waarop een echte pan geplaatst kon worden. Eindeloos sudderden daarin stoofpeertjes en draadjesvlees. Als het lont net aangestoken was, rook je vooral die petroleum. Gaandeweg werd die geur vervangen door de lucht van het vlees of de stoofpeertjes. Het is een zonnige dag, geen Koninginnedag of Koningsdag, en wij komen op een braderie ergens in Nederland terecht. Opeens zie ik ze; petroleumstelletjes in verschillende maten en kleuren. Crèmekleurig, de ondefinieerbare kleur groen die alleen petroleumstelletjes hebben en blauw. ‘Hé’, roep ik spontaan, ‘Peter, je petroleumstelletje.’ Quasinonchalant kijkt hij erna. Ik weet dat hij er één wil en dat het onderhandelen gaat beginnen. Dat laat ik met liefde aan hem over. Uiteindelijk stappen we met een blauw oliestel in de auto en rijden naar ons vakantiehuisje. Daar krijgt het zo’n mooie plaats dat we het vergeten mee naar huis te nemen. Kort daarop wordt hij ziek en moeten we het huisje verkopen. Vergeten is het oliestel. Er staat een fles petroleum in mijn keukenkastje. Nu weet ik weer hoe dat komt.