Stap voor stap komt Theo vooruit. Hij maakt zich lang en ziet nog een lange weg met kraampjes te gaan. Een man voor hem stopt abrupt om het uitgestalde waar te bekijken. Net op tijd kan Theo stoppen, maar voelt hoe zijn hiel wordt geraakt door zijn achterganger. 'Aauw, verdomme', boos kijkt hij achterom. De schuldige heeft het niet in de gaten. 'Theo, kijk nou hoe schattig', hij draait zich om en ziet Anna staan met een grote poedel knuffel in haar hand. 'Das toch leuk voor de kleinkinderen als ze komen logeren'. 'Tis een gebruikte knuffel, allemaal bacteriën, zit vast ook nog kwijl aan van een kind en weet ik het allemaal.' Anna legt de knuffel terug en kijkt de verkoper beschamend aan. 'En dit dan?', ze pakt een houten puzzel met boerderijdieren op, maar Theo zijn ogen zijn ergens anders op gevallen. Een koperkleurige buis, ingegraveerd met voor hem onbekende symbolen. Hij zet de smalle kant tegen zijn oog aan, maar ziet niks. Zie je wel allemaal kapotte zooi. 'Je mot eran draaien', de verkoper maakt druk een draaibeweging met zijn hand. Met tegenzin geeft Theo het nog een kans en begint te draaien. Verschillende vormen in prachtige kleuren dansen om elkaar heen, de afwisseling van de continue veranderende combinaties figuren maakt Theo kalm, het wordt licht in zijn hoofd en ontspant. Net als tijdens de flower power tijd, de eerste jaren samen met Anna. Het leven was goed, zorgloos en ontspannen. 'Theo!' Theo schrikt op en kijkt Anna met grote pupillen strak aan. 'Je vind het niks aan heh' en zucht. 'Zullen we anders een hapje gaat eten? Hij slaat zijn arm om haar heen en glimlacht verliefd, 'als ik maar bij je ben'.