In de kringloopwinkel streek ze liefdevol ze met haar hand langs het zachte bont, een mooi wit hermelijnen kraagje dat los op een jas gespeld kon worden. Gelukkig zaten de kopjes er niet meer aan, zoals toen mode was. Al was het al heel lang geleden, ze miste haar grootmoeder nog steeds. Ze zag er altijd uit om door een ringetje te halen, echt een dame. Zelfs als ze even de deur uitging, deed ze altijd wat lipstick op en een mooi hoofddoekje om, want ook in onze cultuur droegen echte dames toen iets op het hoofd om beschaafd voor de dag te komen. Alles wat met levenskunst te maken had, had ze te danken aan haar: de interesse in kunst, de beste restaurants, hoe wijn te proeven en kleding uit te zoeken van perfecte snit. Alle geheimen die van haar een echte vrouw hadden gemaakt. Haar ouders waren-let wel, kunstenaars, maar van de losgeslagen drankzuchtige soort. Het kwam meer dan eens voor dat er geen eten op tafel stond en haar moeder in haar atelier bij een half afgemaakt kunstwerk haar roes lag uit te slapen. Bijna dagelijks vluchtte ze naar haar grootmoeder, die haar uiteindelijk na het zoveelste drank gelag voorgoed weg haalde. Het scheen ze niets te kunnen schelen. Deze afwijzing vergrootte haar toch al tomeloze ambitie en ze bouwde een waar mode imperium op, gevoed door de wijze lessen van haar allerliefste grootmoeder. Ruikend aan het bont, verliet ze de winkel na betaling van één euro.