‘Waag het niet van me weg te lopen, kleine.’ Ik krimp in elkaar. Niemand ziet het zweepje in zijn hand. Samen lopen we de markt af. In kleding of breekbaar goed is de man niet geïnteresseerd. Evenmin snuistert hij tussen boeken of langspeelplaten. Hij houdt van gedrang. Zoekt mensen die op het punt staan een aankoop te verrichten. En ik haat het, wat ik moet doen. Te bedenken dat ik van huis ben weggelopen. We aten nooit samen, maar ik kreeg tenminste eten. De gezelligheid was soms ver te zoeken. Hun interesse lag bij computers en smartphones. Als ik iets vroeg, hoe lief ook, kwamen ze kreunend overeind. ‘Moet dat nu?’ klonk het dan. Menselijke geluiden waren het, zonder akeligheden. Alleszins beter dan wat ik nu onderga. ‘Daar,’ wijst de man me aan. Ik kijk en mijn hart springt op. ‘Vooruit, kleine.’ Het tikje van de zweep zet mijn aarzeling opzij. Terwijl ik op het groepje toestap, kijk ik achterom. De man volgt me. Er wordt iets gekocht, de vrouw opent haar handtas. Ik ga naast haar staan, voel haar warmte en staar haar met grote ogen aan. ‘Liefje, ben jij het?’ Haar tranen verrassen me. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe de man zijn hand in haar handtas glijdt. Ik stort me tegen hem aan. De portefeuille vliegt uit zijn handen. Schreeuwende mensen en een chaos van ledematen doen me rillen. Uiteindelijk leidt een agent de man weg. ‘We hebben je zo gemist, Toby.’ Ze knuffelt me. ‘Ga je nooit meer weglopen?’ Ik spring tegen haar op en kwispel enthousiast.