‘Ga naar de vrijmarkt, ontspan je,’ zegt mijn vrouw, als ze mijn gezicht ziet. Ze duwt me de deur uit, en negeert mijn gemompel dat werk voorgaat. De kraampjes boeien me dit jaar niet. Mijn gedachten worden verstoord door muziek en rumoer. ‘Sander, je loopt erbij als een kniesoor. Leuke boel, toch?’ roept Daan me toe. Idioot, denk ik. ‘Laat me met rust, kerel. Welke rommel probeer jij te verpatsen?’ Daan grijnst. Hij is een expert in uitstallen, maar daar blijft het ook bij. Ik wil doorstappen als ik het zie, in het midden van zijn tafel. Ik graaf in mijn geheugen en voel een glimlach opkomen. ‘Hé Daan, een erfenis gekregen?’ Als hij opkijkt, wijs ik naar een beeldje op een langwerpig voetstuk. ‘Van mijn neef. Hij heeft het ergens op de kop getikt en nu mag ik het verkopen. Heb je interesse?’ ‘Misschien.’ Ik bekijk het beeldje van dichtbij. Een smid, aan het werk met hamer en aambeeld. Een bronzen schoonheid. Daan is met een klant bezig, wat me gelegenheid geeft het beeldje te kantelen. ‘Kan je me zijn adres geven, Daan? Als hij nog zoiets moois heeft…’ Daan ziet er geen graten in. De koop wordt gesloten, en met het adres en het beeldje kom ik thuis. ‘Ik moet telefoneren,’ zeg ik mijn vrouw. Wanneer wordt opgenomen, struikel ik over mijn woorden. ‘Ik heb het. Ik herkende het van de foto aan de muur. We hebben het wapen waarmee de smid vermoord werd.’