#139 – Fikkie en De bui

Dank je Corrie, voor je heldere commentaar. Je hebt helemaal gelijk, het mag allemaal nog wat duidelijker. Ik moet nog even wennen aan deze opdrachten, maar zie uit naar de volgende. Fantastisch dat jullie dit doen.

Fikkie God wat een lekker dier. Dat loopt zomaar los rond. Hoog op de benen, wat een bos haar! Jammer van dat mormel aan haar lijn. Deze keer waag ik het er op: ‘Kijk eens, daar komen we elkaar zomaar weer tegen! Het is ook een prachtige dag, nietwaar, om met Fikkie op stap te gaan? Oscar heet ie? Zo Oscar, geef is ‘n pootje.... hola, hohohoho, wat een gegrom, nou, ik bijt niet hoor.’ Al zou ik je graag de kop afrukken, het kreng heeft me door. ‘Hahaha. Jij misschien wel, maar je zit nu veilig opgeborgen in de armen van je vrouwtje’. Was ik d’r Fikkie maar. ‘Nou, ik neem maar een beetje afstand, tot ziens dan weer. Dag...’ Oscar. De bui Wat een plens, waar kwam die ineens vandaan? Die boom houdt ons nog wel even droog. Zíj hebben nergens last van, kijk ze rennen, wat een plezier. Welke is van u, die Herder? Ah, die kleine terrier! Is dat een Russel? Pittig hoor, en niet bang! Geen idee van zijn eigen lengte, oei, hij gaat te ver. O god, die herder, zijn haren staan recht overeind, kijk die lip..., hij heeft ‘m bij de nek. Nee, blijft u staan, ik ga wel, dan maar nat. Los Tarzan of hoe je heet, ai, moet je mij nou hebben. Rustig, af, ja goedzo, je bent best een brave hond. Is dat je baas die daar staat te blèren? Daar zou ik ook agressief van worden. En je dan zo in het park loslaten! Kom hier kleine, jou breng ik naar je vrouwtje. Nee, niks aan de hand, alleen door mijn mouw. Maar híj moet even naar de dierenarts, kan ik u een lift geven?