De Franse buldog. Blij met de adempauze wandelde Bruno door het park. De hele ochtend had hij geluisterd naar mensen met problemen. De rust die uit de bloeiende bloemperken en groene gazons naar hem toe dreef, kalmeerde zijn gespannen zenuwen. Bij de vijver waarin twee witte zwanen elkaars sierlijkheid bewonderden, ging hij op een bankje zitten met de benen lekker languit. Een blik op zijn horloge leerde hem dat hij nog een heel half uur mocht luieren. Vol welbehagen sloot hij zijn ogen. Gesnuffel aan zijn broekspijpen haalde hem uit zijn dromerijen. “Mormel, laat mij eens gerust.” De kleine Franse buldog met uitpuilende ogen zette zijn korte poten tegen Bruno's knieën en sprong als een duveltje uit een doosje op zijn schoot. Kwijl maakte natte vlekken op zijn broek. Het bazinnetje van de buldog ging naast hem zitten en sloeg haar arm om Bruno's nek. “Nog een heel half uur”, zong haar stem. Bruno zat bij de vijver waarin zwanen en eenden zichzelf bewonderden in het spiegelende wateroppervlak. Hij sloot zijn vermoeide ogen. Urenlang had hij geluisterd naar de klachten van geïrriteerde mensen. Zijn zenuwen stonden strak gespannen. Ondanks het luidruchtig gesnater van de eenden, dommelde hij in. Er dreef plots een vreemde vieze geur in zijn neusgaten. Hij opende zijn ogen en keek recht in de snuit van een Franse buldog die op een meter afstand zijn dagelijkse drol draaide. Na gedane arbeid begon het dier in de zanderige grond te krabben om de kak te bedekken daarmee de schoenen en broekspijpen van Bruno bevuilend. Het bazinnetje kwam haastig aangesneld. Met een hoogrood hoofd mompelde ze een excuus en wurmde de onsmakelijke zaak in een plastiek zakje. Ze ging naast hem op de bank zitten. “Moet je dat mormel nu altijd meesleuren”, snauwde hij.